Suzanne Vink studeerde Journalistiek aan de HU, heeft net haar master Investigative Journalism aan de University of Gothenburg behaald en schrijft columns voor Trajectum.
‘Ga je nu al?’, ‘Blijf nog hééééél even’, ‘Kom op, we drinken nog een biertje’. Soms is het best moeilijk om weg te gaan van een feestje zonder toe te geven aan je vrienden die je proberen te overtuigen om nog even te blijven.
Totdat een goede vriend mij introduceerde aan een voor mij nog onbekend fenomeen. We stonden met een groep vrienden op de dansvloer toen hij zei dat hij even naar het toilet ging, om vervolgens nooit meer terug te komen. Bezorgd belde ik hem of het wel goed ging, maar hij had de rattentaxi genomen. Hij was moe, had geen zin om overgehaald te worden en was naar huis vertrokken. Misschien niet heel netjes, maar het scheelde hem veel gedoe.
Deze vriend bleek al snel een inspiratie. Mijn plan was om die avond tot laat in de nacht te blijven, maar rond half 1 stond ik al te gapen, had ik geen zin meer om te dansen en verlangde ik vooral naar mijn bed.
Op een moment dat iedereen enthousiast ABBA aan het meezingen – of schreeuwen – was, vond ik hét perfecte moment om weg te gaan. Door de vele drankjes die gedronken waren en de harde muziek, viel het niet op. Langzaam zette ik een paar passen naar achter, om volledig ongezien in de menigte te verdwijnen. Ik glipte naar buiten: yes het was gelukt!
Ik besloot mijn vrienden wél even een appje te sturen, om bezorgde berichten te voorkomen. ‘Jongens, ik heb de houdini gedaan want ik ben mega moe. SORRY!’ Ik fietste snel naar huis, kroop mijn bed in en ontving een ietwat beschonken video van mijn vrienden die me een luchtkus gaven en welterusten zeiden. Top.
