Lauren Kooyman (23) studeert Journalistiek aan de HU.
Er zijn een paar feestdagen die me gestolen mogen worden. Halloween, waarom vieren Nederlanders dat? Een geïmporteerde hoax om vooral heel veel alcohol weg te tikken. Koningsdag, exact hetzelfde riedeltje.
Maar de absolute klassieker binnen de sport die ‘belachelijk veel drinken’ heet, blijft Oud en Nieuw. De eerste appjes verschijnen voordat de piek op de kerstboom is gezet: ‘Wat doen jullie op de 31e?’
En dan begint de sociale stress. Waar moet je je gezicht laten zien, ben je wel ergens uitgenodigd? Alsof een verkeerde keuze direct sociale uitsluiting voor het nieuwe jaar betekent. Laten we eerst Kerst even afhandelen.
Acht oliebollen tijdens de oudejaarsconference bij mijn ouders thuis wordt in studentenkringen als sociaal onacceptabel gezien. Dat ik twee jaar geleden ‘even’ ging liggen en het spektakel miste, wordt nog steeds als anekdote verteld.
Ooit liep het voor mijn vrienden helemaal mis, en dat zonder vuurwerk. Op onze zeventiende kregen we voedselvergiftiging door de carpaccio die stond te marineren op het aanrecht. We vielen als bosjes, nog voor onze (via een broer verkregen) zoete witte wijn was ingeschonken.
Tegenwoordig pakken mijn vriendinnen en ik het slimmer aan: we vertrekken naar een familiehuisje in Frankrijk. Spelletjes, jacuzzi en het soort gezelschap waarbij je niet hoeft te doen alsof je het leuk vindt om tot drie uur ’s nachts te dansen op Lil Kleine. Vorig jaar stuurden we tientallen boodschappen naar de Top2000 a go-go om op beeld te komen. ‘Papa, het is een tweeling!’, dat niveau.
Om twaalf uur bellen we even met Nederland om sociaal gezien niet volledig uit de samenleving te kletteren. Daarna duiken we ons bed in. Op 1 januari kijk ik vanuit de jacuzzi filmpjes van vrienden die 2026 beginnen met een kater. Daar doe ik een klein schietgebedje dat al mijn dierbaren nog steeds tien vingers tellen.
