Het is de maandag van mijn tentamenweek. Ik druppel wat slijmerig vocht op een wit plasticje. Ik knijp mijn ogen samen. Wordt dat tweede streepje nou ook roze? Het is heel licht, bijna niet te zien, maar… Oh-oh.
Ontspan.
Twee weken daarvoor doe ik een ademsessie, een soort lichamelijke therapievorm. Je haalt diep adem, je lichaam verkrampt, en je probeert vervolgens op die plekken te ontspannen. Mijn kuiten, mijn armen, mijn handen, alles verkrampt. Zelfs mijn gezicht vertrekt. ‘Het is oké,’ zegt de meneer tijdens de sessie, ‘probeer te ontspannen.’ ‘Ontspannen?!’ denk ik, ‘Hier is niks ontspannen aan!’
Licht in shock ga ik daar weg. Mijn onderarmen en handen voelen stijf en tintelen. Was die tintel er eerder ook al? Ik strek mijn handen voor me uit, palmen omhoog, en kijk ernaar. Ik bal mijn handen tot vuisten. ‘Grijpen’, mompel ik. Ik klamp mezelf vast. Maar waaraan? Waarom? Probeer ik te veel controle te houden? Hoe laat ik die los?
De tijd vliegt en mijn tentamens kruipen dichterbij. De zondag voor mijn tentamenweek bekijk ik mijn agenda. Mijn voorhoofd vervormt zich tot een frons en eindigt met een doffe klap op mijn bureau. Een modellenklus, filmopnames, een videotrailer in elkaar zetten én twee verslagen inleveren. Hoe ga ik dit ooit doen?! Ik voel spanning in mijn armen. Het voelt alsof ik mezelf weer vast wil klampen. Precies wat ik niet wilde doen.
Ik tik met een pen tegen mijn tanden. Hoe kan ik deze week werken zonder vast te grijpen? Zonder de controle te willen houden over mijn planning? Wat nou als ik… Ik til mijn handen op, vingers gekromd als haviksklauwen. Loslaat? Mijn vingers ontspannen zich, de denkbeeldige controle in mijn handen klettert op de grond. Kan dat? Mag ik dat?
De week begint en de maandagochtend flitst voorbij. Ik kom thuis en voel me plotseling moe. Doodmoe. Ik plof op bed en val in slaap. Als ik wakker word, schemert het buiten. Mijn keel brandt, mijn hoofd voelt wollig. Hmm, ik voel me niet top. Ik spring uit bed en pak er een zelftest bij.
Ik staar naar de twee roze streepjes. Fuck. Corona. En de filmafspraken dan? En de deadlines? En de docu? Ik verberg mijn gezicht in mijn handen, als er ineens een lichtje gaat branden. Ik til mijn hoofd op, en staar een tijdje naar mijn roze vlezige handen. ‘Loslaten…’ fluister ik. Haha. Hahaha! Dit bedenk je toch niet? Graag of niet, het lijkt erop dat ik deze week niet anders kan, dan alles loslaten.
Ming Zhu studeert Journalistiek aan de HU en schrijft voor Trajectum over de worstelingen in zijn leven.
