Onze student-columnist Xander vertelt iedere veertien dagen over wat hij meemaakt en bedenkt. Ditmaal doet hij een ontdekking: ‘… mijn god, wat kan het bijzondere gevolgen hebben als je dat doet.’
We beginnen er aan te wennen, de mensen om mij heen en ik: de rust, de vrijheid van tijdsindeling, de aandacht voor elkaar. Ik vind dat heel veel zeggen, en ik heb het gevoel dat ik niet de enige ben. Er is nieuwe ruimte, tijdsvrijheid met potentie.
Van nature willen we vooral doen. Dat is ook wel een beetje de definitie van het leven, lijkt me. Misschien was mijn luiheid, die in de eerste instantie de thuisquarantaine typeerde, gewoon een soort compenserende reactie op de extreme bezigheidsromantiek die we als samenleving waarborgen. Ik merkte de afgelopen weken namelijk juist, dat als ik lang genoeg wacht, ik vanzelf weer iets ga creëren. Dat ik vanzelf weer ga doen.
Zo nam ik mijn klimschoenen eens mee naar buiten en beklom ik met mijn vriendin de oude stadsmuur van Amersfoort. Die bleek minstens net zoveel mogelijkheden te bieden als de boulderhal waar we normaal vertoeven. Onze activiteit leidde tot groot verdriet van een langslopende dame. We maakten de juwelen van de stad toch niet stuk? ‘’Nee mevrouw, die muren, die bieden ons slechts verdediging tegen verveling…’’ Waarop ze onverstaanbaar mompelend haar weg vervolgde.
Ook nam ik gisteravond de tijd om mijn Duitse vriend Vincent eens te vragen hoe het gaat. We ontmoetten elkaar vorige zomer in een surfhostel in Portugal. Hij reisde in een oude Volvo, de lange achterkant volgeladen met zijn zelfgemaakte gele surfboard en een matras. Gespreksonderwerp, net als met alle mensen uit de categorie ‘lang niet gesproken’, is duidelijk: ”hoe ervaar jij het? How are you holding up?”. Het ging goed, gelukkig. Het was een korte interactie, maar waardevol. Normaal stel ik dat uit, dan zit ik weer op de fiets, naar mijn volgende bestemming.
De nieuwe ruimte kan ook benauwend zijn en een uitgestelde bom doen barsten. Ook dat is soms nodig, even de confrontatie aangaan om een frustratie te uiten, omdat het eeuwige thuiszijn ontvluchting onmogelijk maakt. En mijn god, wat kan het bijzondere gevolgen hebben als je dat doet.
Mijn ritme krabbelt dus weer op. Morgen begint het vierde en laatste blok van het schooljaar. Alle deadlines zijn weer gehaald en daar ben ik megatrots op. Mijn propedeuse is in zicht en zal voor altijd sfeer van deze tijd met zich meedragen. Ik hoop dat ik hem, met gepast respect, zal herinneren als een schone lei, als nieuwe ruimte.
