Olivier Kikkert studeert Journalistiek aan de HU en schrijft columns voor Trajectum.
Het is kersttijd. Verlichte steden, Mariah Cary, Dean Martin, de geur van dennen, zoetsappige kerstreclames om van te janken, kaarten van verloren kennissen, en bovenal: nostalgie.
Het magische gevoel dat ik als kind ervoer, de adventskalender aftellend richting de 24ste, nieuwsgierig naar wat de kerstman dit keer voor me mee had genomen op zijn arrenslee. Die warme gevoelens verdwijnen nooit, het geloof in de kerstman helaas wel. Dat laatste maakt plaats voor het zelf kopen van de cadeaus, tijd besteden met mijn geliefde, diners bij schoonouders, en het terugkijken op het afgelopen jaar, zo vlak voor de jaarwisseling.
Een hartverwarmend bericht deze week. De Vereniging voor Nederlandse Kerstboomkwekers’, (toch wel de meest aandoenlijke vereniging ooit) meldt dat er dit jaar zo’n 2,5 miljoen kerstbomen zijn verkocht. Dat is evenveel als voorgaande jaren. Zo staat er, ondanks de inflatie, in veel woonkamers een trouwhartige boom de donkere decembermaand te verlichten. Ook in mijn ‘echte thuis’, mijn oude nest, bij m’n moeder.
Aan het kerstdiner waan ik me voor even weer het zorgeloze kind, benieuwd op welk cadeau onder de boom mijn naam staat geschreven. Terwijl de familie samenkomt aan een lange tafel, kijk ik om me heen. Ik zie mijn vriendin, die er waarschijnlijk weer weergaloos mooi uit zal zien. Ik denk aan m’n oom, die begin december overleed. Wellicht zou hij op de plek hebben gezeten waar m’n neefje zit, die onlangs zestien werd, en het leven nog voor zich heeft.
Mijn gedroom wordt snel onderbroken door m’n vriendin. ‘Ol, je bent er weer niet bij.’ Of door m’n dronken ‘ex-oom’ (die nog altijd aanschuift tijdens kerst), die me aantikt om te vertellen over de Formule 1. Hélemaal mijn ding…
Enfin.
Een jaar afsluiten, met lichtjes, familiare verplichtingen, liefde en nostalgie. Dat is kerstmis voor mij.
Ik wens alle lezers alvast de fijnste kerstdagen en een hartverwarmend 2023.
