Olivier Kikkert studeert Journalistiek aan de HU en schrijft columns voor Trajectum.
Ik was nog nooit bij een diploma-uitreiking geweest, ook niet naar die van mijzelf. Ik hekel het ceremoniële gedoe. Vieren dat we teveel betalen voor een studie, dat de toekomstige kloven van de maatschappij er alvast worden ingeprent. En dat schoolse bureaucratie je het leven zuurder maakt.
Ik legde de strijdbijl een tijd terug tijdelijk neer. M’n zus had haar bachelor geschiedenis afgerond, aan de universiteit. Dat betekende uiteraard: een uitreiking. Ik zette mijn ego opzij (soms toch een behoorlijke klus) en besloot, samen met de frivole familie, erbij te zijn.
Het was een primeur voor mij, waarvan ik vanaf minuut één na binnenkomst al spijt ervoer. Hier wilde ik niet zijn! Ik bevond me tussen Maurits, Jan-Dirk en Anne-Fleur. Tussen stoïcijnse, masculiene vaders die knikken van zo nu kan je net als je pa aan het werk jongen! De speeches waren een opeenvolging van rrr’s en rrr’s. Het rook er naar Blaricum en Laren, en twee auto’s op de oprijlaan. Ik telde mijn seconden, en bleef denken: ik doe dit voor m’n zus.
Eenmaal ontsnapt uit de benauwende zaal vol elite was het tijd om me buiten nog eens flink kapot te ergeren aan het systeem. Waarom zijn dit de mensen die straks voor dezelfde baan meer betaald krijgen, omdat ze een zogenaamd ‘academisch denkvermogen’ hebben? Waarom accepteren we seksistische studentenverenigingen? Waarom is de wereld zo corrupt? Waarom was ik hier?
Ik probeerde een vorm van zelfreflectie te bewaren. Ik kwam uit een links nest. Ik was een jonge student, die nog idealistisch naar de wereld keek, en vast in een totale onderbewuste hypocrisie leefde. En als ik iets niet wilde was het geassocieerd worden met ‘wokeness’.
En ik droomde van een tegengeluid. Wellicht een herleving van De Tegenpartij. ‘Geen gezeik, iedereen rijk!’
