Henk Penseel was (onder andere) docent aan de HU en blogt sinds 2010 voor de Trajectum-site. Ditmaal: over steun aan het buitenland en respect voor de leraar .
Op de dag dat deze column verschijnt, zou ik onderweg zijn naar Beiroet voor een PUM-adviesklus voor ELCIM (het Euro-Lebanese Centre for Industrial Modernization). Maar afgelopen donderdag ging ik met mijn fiets onderuit, doordat mijn voorwiel à la de NS-treinen slipte over een stapel herfstblaadjes. Gelukkig was de rest van de column al klaar, want deze regels moest ik met één hand typen.
Ik ga daarom later naar ELCIM, opgericht in 2001 door de Libanese regering en mede gefinancierd met geld van de Europese Unie. Als een van de bijna 3000 zogenoemde PUM senior experts bezoek ik in Beiroet een tiental bedrijven die hun samenwerking onder de noemer ELCIM willen verbeteren.
PUM is een stichting, in 1978 opgezet door de Nederlandse werkgeversvereniging VNO-NCW met financiering van het Nederlandse Ministerie van Buitenlandse Zaken. Vanaf dat beginjaar zijn meer dan 40.000 organisaties ondersteund door vrijwilligers zoals ik en onder hen ook een aantal gepensioneerde docenten van de Hogeschool Utrecht.
Om er drie te noemen: Mario van Berlo (Faculteit Natuur en Techniek), Albert Visser (Faculteit Maatschappij en Recht) en Theo de Hosson (Faculteit Economie en Management). Laatstgenoemde tipte mij voordat ik met pensioen ging. Misschien zijn er lezers die dit ook wel zouden willen doen: www.pum.nl.
PUM betaalt de reis, de organisatie waar je naar toe gaat, zorgt voor accommodatie en dat je te eten krijgt. Meestal verblijf en werk je tien tot veertien dagen bij een midden- en kleinbedrijf in een ontwikkelingsland en opkomende markten. PUM richt zich op duurzame ontwikkeling met respect voor de andere culturen en het milieu.
Afgelopen week heb ik me zo goed mogelijk proberen voor te bereiden. Maar de ervaring leert dat de praktijk toch iets anders uitpakt. Daardoor ben ik altijd enigszins zenuwachtig. Niet voor het land zelf, want ik ben zonder problemen bijvoorbeeld in Pakistan, Tunesië en Columbia geweest. Maar of ik kan voldoen aan de verwachtingen van, in dit geval, al die bedrijven die beter willen samenwerken.
Oud-docent en teamleider bij de FMR, Albert Visser, schreef onlangs een verslag in het OudGoud magazine van de HU over zijn missie naar Ghana om te helpen om e-learning te verbeteren voor verpleegkundigen en verloskundigen.
Wat hem opviel, was de enorme hoffelijkheid van studenten naar hun docenten. ‘Een docent hoeft nooit zijn tas te dragen, ook mijn tas met laptop werd, zodra ik in beeld kwam, door een student gedragen.’ Visser vroeg aan zijn begeleider waarom ze dat deden en die antwoordde: ‘They just respect their teachers…’. Is dat ook op de HU gemeengoed?
