Henk Penseel was (onder andere) docent aan de HU en blogt sinds 2010 voor de Trajectum-site. Ditmaal: over docenten en politici die te veel willen zenden, de Hitkrant, populisten en nieuwe schoolsystemen.
Alleen maar zenden geeft minder resultaat dan wanneer je ook eens luistert en reageert op wat een ander zegt. Dat leer je al op de basisschool bij het houden van je eerste spreekbeurt. Die moet je visueel maken, dan krijg je meer aandacht. Dus vraag je aan papa of hij de kooi met de cavia naar school wil meenemen. Want je wil wat vertellen over de cavia die nog in het wild leeft in Zuid-Amerika en daar ook gegeten wordt, net als bij ons bijvoorbeeld konijnen.
Eigenlijk hebben zowel dominees, priesters als leerkrachten de neiging om veel te zenden. Ze willen iets overbrengen. Inhoudelijk zit er natuurlijk veel verschil. Want als het goed is, laat de leerkracht altijd ruimte voor onzekerheid, wat je niet bij alle gelovigen terugvindt. Het zijn bijna allemaal goede vertellers. Als ze dat trouwens niet zijn, krijgen ze het vaak moeilijk.
Ik begon al met zenden door in een korfbalkrantje te schrijven, daarna in verschillende schoolkranten (ik heb namelijk een aantal scholen versleten). Ik vond het leuk om de Hitkrant en Engelse popbladen uit te pluizen en daar nieuwtjes uit te halen. Die kwamen in Hubby te staan, een tweezijdig gestencild A4’tje dat we verstuurden naar ongeveer drieduizend leden van de Hubbubclub, die ik met een klasgenoot had opgericht. In die club speelden bekende groepen uit die tijd, zoals de Maskers en Ekseption, maar ook Cuby & The Blizzards met Van Morrison.
Om die optredens aan te kondigen plakten we halve langwerpige A4’tjes op lantaarnpalen in de buurt van middelbare scholen met het programma van die zaterdagavond; vaak speelden er drie of vier groepen, niet tegelijk natuurlijk, maar achter elkaar. Dit was in 1966, toen Paradiso nog niet bestond en de eerste discotheken in Amsterdam opengingen.
Zenders zijn ook vertegenwoordigers van politieke partijen die zoveel mogelijk zetels in diverse gemeenteraden willen. Is wat zij zenden wel reëel? Hadden ze voordien wel voldoende geluisterd?
Leggen ze hun oor niet alleen voor de verkiezingen te luister? En hebben zij op basis van wat ze hoorden wel een juiste visie ontwikkeld voor hun gemeente?
Populistische partijen luisteren wel, maar hebben nauwelijks een eigen mening, geen visie. Toch scoren ze ook weer bij deze gemeentelijke verkiezingen.
Al die nieuwe schooltypen waarbij de kinderen zelf mogen bepalen wat ze doen, hebben ook iets populistisch. Volgens de oprichters van die scholen weten kinderen het beste waar ze aan toe zijn. Volgens psychologen, en ik ben het met hen eens, is dat onzin.
