Op 17 januari had ik het over fascinatie en over rankings. Zoals zoveel de laatste eeuw is over komen waaien uit Amerika, zijn dat ook die ranglijstjes. Het weekblad U.S. News & World Report had een jaarlijks service gidsje met de top-100 universiteiten van Amerika. Dat is uitgegroeid tot een fenomeen. Terwijl het blad ter ziele is, trekt de U.S. News web meer dan tien miljoen bezoekers in de maand dat de dikke gids uitkomt.
In ons land brengt Elsevier ieder najaar een themanummer uit met een ranglijst van beste Nederlandse Universiteiten. Afgelopen maand schreef Malcolm Gladwell in The New Yorker over de onzin van die onvergelijkbare rankings. De maker van de Amerikaanse lijst, Robert Morse, zegt dat het slechts als een ruwe benchmark was bedoeld voor de consument. Terwijl nu zelfs colleges van bestuur van universiteiten als doelstelling hebben om te stijgen op zo’n lijst.
Als voorbeeld wordt een enquête aangehaald die verstuurd is aan zo’n honderd advocaten om op basis van een aantal vooraf genoemde lawschools (men mocht aanvullen) de tien beste te noemen. De Penn State Law School scoorde niet slecht, maar bestaat niet eens. Professor Jeffrey Stake van de Indiana University: “Die lijsten zijn subjectief en zo arbitrair als maar zijn kan”.
