Eleanor Crick (25) liep dit weekend haar eerste marathon. Dat rennen kent een bijzondere aanleiding: haar depressies. Met haar blog Loop depressievrij wil ze de manier waarop we met gezondheidsproblemen omgaan, veranderen. ‘Schrijven over hardlopen had ik nodig om uit bed te komen.’
Je studeerde Journalistiek aan de HU en begon toen je blog. Dat is nu behoorlijk populair en je bent enorm vaak geïnterviewd over hardlopen en depressies. Hoe is dat begonnen?
‘2,5 jaar geleden ging het heel slecht met mij. Ik nam een tussenjaar van mijn studie, terwijl ik dat jaar eigenlijk zou afstuderen. Het was een moeilijke beslissing, maar mijn depressie liep uit de hand. Op aanraden van de huisarts concentreerde ik me volledig op mijn herstel. Omdat ik bang was nooit meer af te studeren, bleef ik schrijven en begon een eigen blog. Dat bleek een uitlaatklep én noodzaak: het schrijven over hardlopen had ik nodig om uit bed te komen. Ook was ik boos op de manier waarop mensen omgingen met depressies, ik schreef daardoor best met een ‘fuck you’ mentaliteit. Het blog – Loop depressievrij – werd een succes, lezersaantallen stegen en ik ging een samenwerking aan met goed doel MIND.’
Je kwam je studietijd door met een depressie, hoe gaat het nu met je?
‘Terugdenkend aan de depressies die mij sinds mijn puberteit plagen, had ik niet durven dromen dat het ooit zo goed zou gaan met mij. In april 2016 pakte ik mijn studie weer op, waarna ik veel freelance opdrachten binnenkreeg. Inmiddels werk ik drie dagen in de week als freelance journalist en twee dagen als blogger. Hoewel ik er nog niet van kan leven, krijg ik inmiddels aardig wat opdrachten daaruit. Het heeft mijn carrière een enorme boost gegeven. Laatst dacht ik er nog over na: omdat mijn leven zo hard uit elkaar viel, ben ik nu ontzettend blij met elke kans die de afgelopen twee jaar voorbijkwam. Het is bizar om te merken hoe ik ben verbeterd: ik voel me een ander mens.’
Afgelopen weekend heb je je eerste marathon ooit gerend: hoe helpt hardlopen tegen depressies?
‘Pre-hardlopen had ik geen uitlaatklep. Ik wilde wat afvallen en een vriendin van mijn liep hard. Ik dacht: dat doe ik ook, dat is een goedkope sport als student. Ik merkte vrij snel dat ik er meer zelfvertrouwen door kreeg. Ik kwam steeds verder, terwijl ik totaal niet sportief was. Door het hardlopen leek alles mogelijk, zolang je je er maar toe zet. Ook lichamelijk gebeurde er van alles: het zorgde voor meer vertrouwen in mijn lichaam en ik kreeg een andere relatie met voeding. De stoffen die vrijkomen tijdens het hardlopen, werken voor mij als een alternatief voor antidepressiva. Alles lijkt gemakkelijker als ik ren. Mijn missie is nu om mensen aan het bewegen te krijgen, of dat rennen is of yoga of zwemmen. We zitten veel te veel stil en eten steeds ongezonder. Mijn tip: zorg goed voor jezelf.’
Hoe zie je jouw toekomst?
‘Dat vind ik een lastige vraag. Door alles wat ik heb meegemaakt, leef ik nu meer bij de dag. Uiteindelijk zou ik het heel vet vinden om een boek te schrijven over mijn ervaringen. Verder wil als journalist nog meer gespecialiseerd zijn in hardlopen, zodat het echt mijn ‘niche’ wordt. Over een terugval denk ik weleens na, maar ik denk dat ik nu sneller de signalen van een depressie doorheb. Een paar weken geleden voelde ik mij wat minder: ik had teveel gewerkt. Dan merk ik dat ik weer even bij mezelf moet checken of het allemaal in balans is. Dan vraag ik mezelf af: doe ik dingen omdat ik het leuk vind of omdat ik denk dat het moet? Je weet nooit wat de toekomst brengt. Vijf jaar geleden zei ik: “Ik word nooit meer depressief.” Dat zeg ik niet meer: je weet niet wat er komt, maar je kunt je er wel op voorbereiden.’
