Denken aan je roots. Leeftijd schijnt een aanleiding te zijn. Of overlijden van een nabestaande, onzekerheid, of gewoon geen aanleiding. Roots. Wortels. Je eigen roots. Waar je vandaan komt. Je opvoeding, de geschiedenis van je ouders, je schooltijd, je dorp of stad of wijk, de geschiedenis van je opleiding, je eerste baan, je eerste vriendinnetje, je eerste seks. Of wat dan ook. Allemaal roots.
Terug naar je roots. Je zal er maar last van hebben. Emoties en van sentiment doordrenkte herinneringen die ongetwijfeld niet stroken met de realiteit van destijds. Lekker dat ons geheugen vaak zo werkt: mooier maken wat lelijk was, zodat we, als het ons zo uitkomt, kunnen zeggen en zelfs voelen dat vroeger veel toch wel heel veel beter was. Of andersom natuurlijk. Net zoals het ons uitkomt.
Ik heb er in elk geval soms knap last van. En soms ook gemak, net zoals het uitkomt. Bespiegelingen over wat ik deed en hoe dat was en wat en waar mijn roots waren en vooral ook waar die gebleven zijn. Heb heel wat reünies bezocht het laatste jaar en aardig wat ritjes gemaakt langs oude herinneringen. Fysiek is er nog maar heel weinig hetzelfde. Gelukkig is er herinnering, waar alles zo is zoals het je uitkomt. Heerlijk: Roots als Tour d’Amour.
