Lauren Kooyman doet Journalistiek aan de HU.
De 16-jarige Lauren zou me een tik verkopen. Zij droomde van het ultieme studentenleven met festivals en feestjes tot de zon opkomt. Welke muts bestelt er, met deze uitgebreide drankenkaart, geen biertje? Ik kan haar bijna horen: ‘Als ze om je ID vragen, hoef je niet eens te zeggen dat je die vergeten bent!’
De afspraak met mijn roeiploeg is: geen druppel alcohol tot juli. En dat gaat me redelijk makkelijk af. Ik kan me niet heugen hoe een kater voelt en ik heb al maanden geen oude scharrels meer rond middernacht opgebeld. Maar toch, op deze zeldzame zomerdag in maart, ziet mijn buurvrouw’s Aperol Spritz er een stuk beter uit dan mijn miezerige alcoholvrije drankje.
Mijn bootje lag om acht uur vanochtend op het water, terwijl mijn goede vriend thuis was gekomen met zes hechtingen in zijn kin. Ik ontvang een bak respect (zeker als ik nog een uur van mijn training af smokkel), en lach onze gewonde vriend uit om zijn fiasco. Ja, dan voel ik me wel een soort superieur mens.
De littekens op mijn knieën vertellen dat ik vaak genoeg de grond heb gekust. Mijn gebroken nepnagels liggen tussen de peuken in de gracht en ik sta nog ergens schreeuwend op Youtube. Mijn moeder slaapt beter sinds ze weet dat ik tot juli niet ergens in de greppel lig. Nog een pluspunt: met al het trainen kan ik die zomerkilo’s aan bier en bitterballen compenseren.
Behendig stuur ik het gestolen-fietsverhaal van mijn beste vriendin naar onze vakantieplannen voor de zomer. Want dan laat ik geen enkele kans op een biertje in de zon lopen. Tot die tijd blijf ik roepen dat ik écht geen alcohol nodig heb. Soms geloof ik het zelf, andere dagen is het bluffen.
Of ik nog slagroom op mijn chocomel wil? Ja, gooi er maar een flinke klodder op. Met genoeg fantasie zit er in mijn hoofd ook een grote scheut rum in.
