Esmee Wormgoor doet de opleiding Journalistiek aan de HU.
Als een van de weinigen ben ik een student zonder lening. Ik hoor bij die kleinere veertig procent die niet leent. Ik woon thuis, op een uurtje reizen van school. Geen hoge huur en geen dure boodschappen.
Elke week werk ik zeker twintig uur in de Albert Heijn. Hier leef ik van en zal ik het mee moeten doen.
Vrienden om me heen die op kamers wonen lenen maximaal bij om rond te komen. En om nog een beetje een leuk leven te hebben. Terwijl ik werk en school combineer, in het weekend zeker altijd een leuke avond heb en zonder zorgen nog een extra mixdrankje van een tientje bestel. Ik kan elk jaar van het gespaarde geld een weekje op vakantie met vrienden en hoef me geen zorgen te maken om die leuke schoenen te kunnen kopen.
Ik kom zeker niks te kort. Mijn ouders hebben mijn hele leven wat geld gespaard voor de studiekosten. Door thuis te blijven wonen is het enige nodige een studenten-ov. Dat betekent binnen tien jaar een diploma halen. Nou als dat me niet lukt weet ik het ook niet meer.
Het gaat er voortdurend over. Om me heen klagen vrienden en studiegenoten over dat alles duur is. De meeste durven niet eens naar hun schuld te kijken.
Ik heb niet veel te zeggen en hou me stil. Op zoveel vlakken toch écht de pechgeneratie, alleen geen echte pech voor mij. Ik begin me bijna schuldig te voelen. Ik betaal de volgende ronde wel jongens.
