´Mijn eindexamen in de pocket, nu kan ik alles!´ deze zin vloog regelmatig door mijn hoofd toen ik net het verlossende telefoontje van mijn mentrix had gekregen. Mijn zelfvertrouwen op studeergebied was groot en mijn ambities waren eindeloos. Mijn propedeuse halen in 1 jaar? Gaat een makkie worden! Studentenvereniging? Waarom niet! Dat heen en weer reizen? Geen probleem joh! Na een geweldige UIT was ik er echt klaar voor. Ik werd lid bij de studentenroeivereniging Triton en mijn glimlach was breed. Mijn studentenleven hier in Utrecht zou een geweldig feest worden.
En toen begon mijn nieuwe leventje. Moderne geschiedenis: 80 bladzijdes lezen voor hoorcollege. Prima, jammer dat het een saai geschreven boek is. Kijk op leerlingen: hoofdstuk 1 voor volgende week. Prima, best interessant die pre-frontale cortex. Vroegmoderne geschiedenis: hoofdstuk 1 en 2 voorbereiden voor hoorcollege. Prima, maar toch wel veel in vergelijking met de middelbare school. Midden-Oosten: presentatie over kaartje het Ottomaanse Rijk. Prima? Wacht even, dit is toch wel even aanpoten met al die vakken.
Dat reizen was toch wel wennen. Bussen rijden niet altijd wanneer jij wilt en als je 4 seconden later instapt dan de chaffeur wilt, weg bus. Treinmachinisten kunnen behoorlijk gemeen grijnzen terwijl ze wegrijden als je bezweet en hijgend op het perron aankomt. Gelukkig heb ik het roeien nog bij Triton, tenminste dat dacht ik tot maandagmiddag. Op het programma stond die avond 4 km outdoor hardlopen. Ik heb totaal geen conditie en ik moest kreupel over de eindstreep geholpen worden.. Wordt dít mijn nieuwe leven?
Nina Bassant is eerstejaars lerarenopleiding geschiedenis
