Vorige week maandag was het zover, ik ging voor het eerst in mijn leven echt roeien. Bij alle nieuwe sporten hoop ik altijd dat mijn verborgen talent eindelijk naar boven komt. Eigenlijk bij alles wat ik doe hoop ik stiekem, diep van binnen dat ik er talent voor heb. Helaas liepen mijn pianolessen al uit op een disaster, na 2 jaar kon ik alleen nog maar ‘Mieke heeft een lammetje spelen’ en toen mijn juf in groep 5 zei dat ik niet meer mee mocht zingen omdat het nogal hard en vals was geloofde ik ook niet meer in mijn zangtalent.
Ooit ben ik tussen een reclamebord komen te zitten in SnowWorld en daar moest ik tussenuit geholpen worden door een skileraar. Het kwartje viel gelukkig snel na dit genânte voorval, skiën was ook al niet mijn talent.
Maar om op het roeien terug te komen… Natuurlijk heb ik geleerd van alle stomme ‘talenthoopsituaties’ in het verleden, maar het gevoel van hoop kwam toch weer opborrelen. Zeker toen ik in de boot zat voelde ik een soort drive, dit gaat mijn sport worden!
‘Nina je houdt de riem verkeerd vast’ constateerde mijn roeimentor al snel. Oeps, kan gebeuren toch? Ik voelde de kleine teleurstelling al hangen. Talent moet je ontwikkelen, een foutje in het begin is echt geen probleem, toch?
En toen, gingen we varen.. 5 keer bleef mijn riem hangen in het water waardoor we moesten stoppen en ik kon al die slagen moeilijk bijhouden. Misschien is geen talent hebben ook wel een talent?
Nina Bassant is eerstejaars lerarenopleiding geschiedenis
