Marilène Vis (20) studeert Journalistiek aan de HU.
Voor mijn opleiding leg ik interviews af op de raarste plekken, door heel Nederland. Omdat ik opgeleid word tot multimediale journalist moet ik op pad met een camera, audioapparatuur of gewoon met een pen. Ze willen immers dat we alles kunnen. Met die eerste – de camera – heb ik een haatliefdeverhouding die ik niet onder stoelen of banken schuif en ik zal je even haarfijn uitleggen waarom.
De camera’s die we gebruiken, kunnen we lenen van de HU. Zie het als een soort bibliotheek: je haalt de camera op, geeft aan wanneer je hem inlevert en betaalt een boete als je te laat bent of hem kwijtraakt/kapotmaakt. Nu is er een belangrijk verschil met de bieb, naast het product. Dat zijn de prijzen die erbij komen kijken.
Betaal je voor een boek misschien twintig cent per dag, bij een camera is dat vijf euro. En als je een boek kwijtraakt of sloopt betaal je zo’n tien euro, maar voor deze camera betaal je in dat geval – tenzij je een aansprakelijkheidsverzekering hebt – ruim 5500 euro en dat moet je dan zelf ophoesten. Als je die aansprakelijkheidsverzekering wel hebt, dan kan het zijn dat je nog steeds een flink bedrag aan eigen risico betaalt. Je begrijpt wel dat ik – als straatarme student – iedere keer met trillende zweethandjes op ‘akkoord’ klik.
En dan denk je: makkelijk toch? Gewoon voorzichtig zijn met de spullen. Klopt helemaal. Maar dat wordt een stuk lastiger als je alles wat je nodig hebt (twee ENORME tassen) bij je hebt. Met een statief zo zwaar dat het lijkt alsof hij zelfs bij windkracht tien nog moet kunnen blijven staan en een camera zo groot dat ik hem in mijn huis nauwelijks kwijt kan. Je ziet me dan ook regelmatig naar de tram strompelen in een houding die serieuze vragen oproept over of ik geen scoliose aan het ontwikkelen ben. Wetenschappers zeggen dat mieren zo’n tien tot vijftig keer hun eigen gewicht kunnen dragen, maar ik bewijs dat dat niet – althans niet zonder kleurscheuren – voor mensen geldt. .
En zo vond ik mezelf een paar weken geleden in het oog van storm Ciarán met tassen zo zwaar als zandzakken, onderweg naar een interview met een seksuoloog om te praten over No Nut November, dat is een challenge onder jongeren om een maand aan seksuele onthouding te doen. Journalisten worden de waakhonden van de democratie genoemd. Een passende naam, als je het mij vraagt.
