Het printje wil niet uit het apparaat rollen en dan pas zie ik op de display een waarschuwing. Het papier is vastgelopen. Niet mijn papier, want de printopdracht kon ik niet geven, maar het papier van iemand anders. Iemand die dus weggelopen is en het apparaat in disfunctionele toestand overlaat aan een volgende gebruiker en toevallig ben ik dat.
Geërgerd schuif ik de grote A4-casette weg. Ik trek net in de verkeerde volgorde aan de hendeltjes waardoor het apparaat zijn binnenste nog niet prijs wil geven. Dan komt een oudere heer naast mij staan. Hij buigt zich bijna over mij en mijn klusje heen en zegt: ‘Het papier zit vast ergens klem. Zal ik even helpen?’
- Wat zal ik eens antwoorden? ‘Ja, graag. Doet u dat maar, want ik ben niet zo goed met technische dingen. Ik ben beter in koffie zetten en kinderen krijgen. Zal ik even wat te drinken voor u halen en een kindje baren terwijl u de storing oplost?’
- ‘Nee, dank u wel. U bent een oude, oude man en in uw tijd bestonden deze apparaten nog niet en deze techniek gaat u dan ook vast boven de pet. Wilt u niet even gaan zitten, want u zult wel reuma hebben of last van artrose of uw prostaat?’
- ‘Nee, ik fix die machines al dertig jaar en het zal nu ook wel lukken.’
De meneer ruimt het veld en terwijl de machine zoemend en klikkend mijn beoordelingsfomulieren uitspuwt, komt de collega langs wiens print voor de storing had gezorgd. ‘Ben jij nou bezig met printen? Ik had toch een grote opdracht gegeven? Heb jij die geannuleerd?’
Tja. Wat zal ik eens antwoorden…
