Ja, maar de andere docent zegt juist dat er wel een punt moet staan.
Ja, maar de andere docent zegt juist dat er geen punt moet staan.
Ja, maar bij mijn vorige opleiding moest ik het heel anders doen.
Ja, maar vorige week zei u nog dat dat boek niet verplicht was.
Ja, maar ik wil gewoon graag een voorbeelduitwerking.
Ja, maar ik weet niet of ik het nou goed of fout doe.
Ja, maar je mag toch een zin niet met ik beginnen?
Ja, maar uw vak is echt het enige dat ik niet haal.
Ja, maar iedereen in mijn leerteam vindt dit.
Ja, maar morgen is de deadline verstreken.
Ja, maar hij reageert niet op mijn vragen.
Ja, maar dat staat zo niet in de rubric.
Ja, maar haar beoordeling klopt niet.
Ja, maar dan ben ik met vakantie.
Ja, maar zo staat het in de wet.
Ja, maar dat ligt niet aan mij.
Ja, maar wat zeggen ze nou echt?
‘Het voelt soms alsof ik in een zwart gat zit. Het zuigt mijn energie op en waar ik ook kijk, ik zie alleen maar zwart gat. Het lijkt alsof ik helemaal niks kan en ik weet niet hoe ik dat zwarte gat uit kan komen. En omdat ik dat niet weet en nergens een ladder zie waarmee ik naar mijn eigen universum kan klimmen, nodig ik u uit om ook het zwarte gat te komen.’
We gaan maar al te graag mee.
Ja, maar kijk eens naar jezelf. Ja, maar hij heeft al gemaild nog voor hij de beoordeling heeft gelezen. Ja, maar hij luistert nooit als ik iets uitleg. Ja, maar zij maken ook nooit huiswerk. Ja, maar zij gaat altijd achterin bezig met de buurvrouw/zichzelf/de socials/haar telefoon/haar nagels/het weekend/haar vriendje/zijn vriendje/hun vriendjes.
Nee, dus. In een zwart gat ís het helemaal niet leuk, en niemand schiet er wat mee op. Sterker nog, in dat zwarte gat mag niemand iets leren. Kom, ik weet ergens een paar stapstenen te liggen en daarna is er een paadje dat ons dat zwarte gat uitvoert. En waar we heen gaan? Geen idee. Laten we erop vertrouwen dat het er in elk geval beter is dan hier. Kom.
