Tialda Sikkema is docent bij HBO Rechten en haar column verschijnt elke twee weken.
Vorige maand moet in ons instituut een soort kleine Conferentie van Jalta zijn belegd. De verschillende opleidingsmanagers hebben er gesproken over het grote flexkantoor met 12 werkplekken. Er was namelijk sprake van een bezettingszone van dat kantoor door het doorgaans enthousiaste en aanwezige deeltijdteam, terwijl deze werkkamer ook voor voltijddocenten is bedoeld. Deze laatsten hadden hun beklag gedaan over de onrust op de kamer.
Het resultaat van de conferentie was uiteindelijk – dat viel te verwachten- een muur die de ruimte moet verdelen in een oostelijk en westelijk deel.
Tenminste, als er budget voor was geweest. De facilitaire dienst heeft de ruimte moeten splitsen, maar wel zo budgetneutraal mogelijk. De scheiding hoefde ook niet met slagbomen en prikkeldraad beveiligd te worden. En van een betonnen muur zou al helemaal geen sprake zijn. Al was dat laatste nog helemaal niet zo’n slecht idee, nu we elke dag naar bruine vilten panelen kijken die niet echt open kunnen en ook niet dicht. Was de Berlijnse Muur maar van vilt geweest.
Ondertussen bedenken we wat we allemaal kunnen doen met deze zeven vilten schuifpanelen. Meegeven aan de vertrekkende opleidingsmanager voor op zijn nieuwe werkplek bij de HAN? Er ramen uit snijden zodat we tenminste kunnen zien wie er aan de andere kant zit? Erop tekenen, er spelletjes mee doen, een bordje plaatsen dat er zonder waarschuwing geschoten wordt op overlopers?
Al met al is het nu nog onrustiger dan het was voordat de panelen er hingen. En opmerkelijk genoeg is er één ruimte waar het inderdaad stil is. Daar blijkt niemand meer te gaan zitten. Dus uiteindelijk is het plan van het managementteam gelukt om met een muurtje meer verbinding te creëren tussen de vol- en de deeltijdcollega’s. Iedereen zit liever in de luidruchtige helft. Toch jammer dat dat destijds in Berlijn nooit zo gezellig uitgepakt heeft.
Ook interessant: Podcast: Hoe gestrest zijn studenten?
