“Tuurlijk zijn we één HU, is ook nodig, maar vooral voor de buitenwereld”. Aldus de lichtelijk boze collega. We praten over HU-ontwikkelingen,een immer leuk onderwerp.
“Maar inspiratie, motivatie, stimulatie, m’n ei kwijt kunnen en dat soort vage maar absoluut noodzakelijke ‘openhaardvuurgevoelens’ kan ik niet krijgen van of bij de HU; die haal ik, krijg ik van de mensen van m’n team, m’n directe collega’s”.
Doen, zeg ik, gewoon blijven doen! “Ja, maar dat wordt steeds moeilijker: flexplekken, het nieuwe werken, mijn lessen in diverse gebouwen, teamleiders die verworden tot regelneven en –nichten, enzovoorts: openhaardvuurtjes waar ik me kan warmen, verdwijnen één voor één”.
De HU is toch één groot haardvuur, vraag ik zeggend. “Ik geloof niet dat je ’t snapt”, zegt ie, “weleens een openhaard gezien voor meer dan drieduizend mensen”.
