Marijke Kolk is docent bij de opleiding Journalistiek. Iedere veertien dagen schrijft ze een column voor Trajectum. Deze keer verbaast ze zich over al die rukkers en intimiderende docenten: dat ’t nog bestaat…
Als ik thuiskom van een dag lesgeven kijk ik graag even op de site van de Volkskrant. Dit keer valt mijn oog direct op het artikel met de kop ‘Openbaar vergrijp.’ Het is geschreven door ‘mijn’ student Georgia Oost, die stageloopt bij de krant. Ze vertelt haar verhaal. Over de treinrukker. Er is niet veel fantasie voor nodig om te begrijpen wat een treinrukker doet. Rukken dus. In de trein. Over hoe hij – de treinrukker dus – tegenover haar kwam zitten, over hoe ze haar blik van hem afwendde, haar lichaam op slot ging, haar keel steeds droger werd. En ineens ben ik terug in de tijd.
Ik denk aan de busrukker, de man die toen ik elf was in het bushokje ineens zijn jas opzij schoof en zei: ‘Vind je dit lekker?’ (ik rende weg en belde aan bij het huis van een klasgenootje. De vader deed open. ‘Er was een man,’ zei ik met trillende stem, ‘en die was bloot en ik ben heel erg geschrokken.’) Ik denk aan de fietsrukker, die op de dag dat ik mijn mondeling examen Engels moest doen ’s ochtends vroeg naast me kwam fietsen en die me probeerde met fiets en al in de bosjes te duwen. Ik denk aan de parkrukker, de achter-het-raam-rukker, de straatrukker. Seen them all. Ik denk aan de twintig jonge redactrices van het weekblad Yes, waar ik ooit hoofdredacteur was. Ik vroeg hun eens of zij weleens last hadden gehad van seksuele intimidatie. Slecht ééntje zei nee. Eéntje!
Zoveel vrouwen die meemaken waar Georgia over schrijft. En daarom zo goed dat zij dit opschrijft. Want daar begint het bespreekbaar maken mee; met het delen van onze verhalen, met het uitspreken van onze verbazing.
Seksuele intimidatie vond dertig jaar geleden ook plaats in de veilige omgeving die een school zou moeten zijn. Op mijn lagere school was er de vieze gymleraar, die altijd nét iets te lang in de meisjeskleedkamer rondhing. Op de School voor Journalistiek was er de docent die doodleuk tegen een klasgenote zei: ‘Als je net zo neukt als je schrijft is het niet best.’ Het gedrag van de lagereschoolleraar werd doodgezwegen, de docent Journalistiek kreeg een ‘standje’.
Ik denk dat deze mannen er nu niet zo makkelijk meer mee weg zouden komen. Zo ontbond de rechter vorig jaar de arbeidsovereenkomst van een docent aan een andere Hogeschool, vanwege een ‘verstoorde verhouding’ tussen de docent en de faculteit. Studentes hadden over de man geklaagd. Volgens een van hen had hij haar in zijn rol van studieadviseur geadviseerd ‘met haar kut te gaan spelen’.
Dat er naar de studentes werd geluisterd kun je zien als een stap vooruit, maar verder: dat ’t nog bestaat…
We hebben nog een lange weg te gaan.
