‘Er zijn momenten geweest dat ik dacht: oooh mijn hemel.’ Woorden van Anke van Gorp, hoofddocent aan de opleiding Integrale Veiligheidskunde van de HU. Ze heeft de afgelopen anderhalf jaar, samen met collega Mirjam, gewerkt aan de accreditatie van de opleiding. Deze keuring moet iedere opleiding elke zes jaar afleggen, om de kwaliteit te waarborgen. Maar dit keer ging het door corona anders dan normaal . Als een van de eerste in Nederland werd deze opleiding online geaccrediteerd. Een opgave die heel wat voeten in de aarde had.
Een accreditatie is een erkenning dat je opleiding goed in elkaar steekt, een garantie dat je diploma aan het einde van de rit écht iets waard is. Aan zo’n accreditatieproces gaat heel wat organisatie vooraf. Normaal gesproken komt een panel van deskundigen bij de opleiding langs om een kijkje te nemen. Maar de scholen zijn natuurlijk maanden dicht geweest. Omdat de opleiding Integrale Veiligheidskunde voor september een nieuwe accreditatie wilde hebben, is er akkoord gegaan met een online accreditatie.
‘Toen 13 maart de school dicht ging, dacht ik nog dat we er tijdens de accreditatie wel weer zouden zitten’. Van Gorp blikt terug op een bijzondere paar maanden, waarin alles anders liep dan verwacht. Anderhalf jaar geleden startte ze met de voorbereidingen op de accreditatie.
Wat zegt Rutte?
Maar dit keer waren de laatste maanden hectischer dan normaal. ‘We zaten elke persconferentie te luisteren: wat zegt Rutte? Wat worden de mogelijkheden? Op 14 mei heeft het panel echt de knoop doorgehakt: we doen het online.’
Hoe dat werkt, zo’n accreditatie? Heel in het kort, in de woorden van Van Gorp: ‘Je start met het schrijven van een zelfevaluatie waar je bewijsstukken bij verzamelt’, vertelt ze. Dat rapport beslaat zo’n dertig pagina’s, met bewijsstukken, zoals studiegidsen,toetsbeleid, afstudeerhandleidingen of verslagen van examencommissies, komen daar nog een paar honderd bij. Daarnaast worden er steekproefsgewijs de afstudeerprojecten van vijftien studenten aan toegevoegd, die per stuk zo’n zestig pagina’s beslaan. ‘Je hebt het dus over verhuisdozen aan informatie’. Die informatie wordt gelezen door een panel.
Voldoende informatie aanleveren
Van Gorp en haar collega’s mochten er nog flink wat figuurlijke verhuisdozen bijkopen. Want het doel van een accreditatie is om een volledig beeld van de opleiding te geven, en dat gebeurt normaliter met een panelbezoek in de gebouwen. ‘We laten dan boeken zien, posters en opdrachten van studenten. Er staan laptops klaar waarop ze de digitale leeromgeving kunnen bekijken én ze proeven de sfeer terwijl ze door het gebouw lopen.’
Maar in de gebouwen van de HU was niemand te bekennen, dus moest alles in een portal geüpload worden. ‘Twintig bewijsstukken werden er nu negentig’, vertelt Van Gorp. ‘Buiten de afstudeerprojecten van de studenten om. Ik was zelf in het begin niet eens echt voor de digitale weg, en het panel moest er ook over nadenken. Uiteindelijk moesten we voldoende informatie aanleveren om een goed beeld van de opleiding te geven. Dat is gelukt.’
Systemen van de HU werken niet mee
Gelukt, maar het kostte Van Gorp heel wat meer tijd dan normaal. Mede door de systemen van de HU, die de accreditatiewerkzaamheden niet makkelijker maken. Overigens geldt dat niet alleen voor de opleiding Integrale Veiligheidskunde. ‘Bij ons op de HU kun je niet met één druk op de knop zeggen: geef mij de lijst van alle afgestudeerden met cijfers en de titel van het stuk. De cijfers staan in Osiris, maar de titels in OnStage. Die moet je stuk voor stuk aan elkaar koppelen. Het kost je, inclusief een extra check of alles compleet is, zo zeven werkdagen.’
‘Ik heb dit wel aangegeven bij onze contactpersoon van OO&S en bij directeur van ons instituut maar ik weet niet wat daar verder mee gebeurd is’, zegt Van Gorp. ‘Er zitten meer hoofddocenten op de HU een paar dagen lijsten te checken om te kijken of het allemaal wel klopt. En elke zes jaar is dit aan de orde, bij alle opleidingen. Dat het veel werk is, merk je nog beter als je een online accreditatie aan het doen bent, want dat kost bij elkaar al meer werk.’
Alles gelukt, en dan zit je alleen thuis
Maar dan, na maanden van hard werk, heeft de opleiding de goedgekeurde accreditatie binnen. ‘We gingen na het gesprek nog even in MS Teams met de collega’s. Iedereen was blij, ‘maar het is zo vreemd. Je zet je team uit en bam: zit je alleen thuis in je zolderkamer. Dat vond ik eigenlijk nog het naarst. Je wilt na zo’n opluchting gewoon samen iets drinken. Ik zei zelfs tegen mijn man: ik vind je heel lief hoor, maar eigenlijk wil ik gewoon tussen mijn collega’s zitten nu.’
De afgelopen maanden waren druk, maar de les die Van Gorp eruit trekt is dat het goed mogelijk is om online een accreditatie binnen te halen. ‘Met de juiste voorwaarden; dus heldere communicatie met de secretaris die het proces begeleidt, een duidelijke etiquette tijdens de gesprekken in teams en een goede panelvoorzitter.’
Toch zou ze het panel het liefste gewoon in de gebouwen zien. ‘Aan de andere kant, hoe zou dat zijn geweest? De gebouwen waren leeg, geen student te zien. Maar wel wat docenten die na drie maanden in hun eigen werkkamertje lichtelijk verwilderd op school waren gekomen. Met de coronakilo’s eraan of eraf. Welk beeld had je dan afgegeven?’
