Terwijl menig Nederlander op Bevrijdingsdag uitbundig feestvierde, maakte fysiotherapiestudent Wotte Noteboom (29) zich klaar voor heel iets anders. Om vijf uur ‘s middags, voor de ingang van Sportcentrum Olympos, startte de spinninginstructeur een fietstocht van 24 uur om geld in te zamelen voor het MS Fonds – en daardoor ook voor zijn nichtje, die aan de zenuwziekte lijdt.
Gefeliciteerd! Je hebt dit weekend bijna zevenduizend euro opgehaald door vierentwintig uur te fietsen.
‘Dankjewel! Het was fysiek en mentaal een enorme uitdaging. Maar uiteindelijk was het doel om zo veel mogelijk geld in te zamelen voor het MS-fonds en mijn nichtje, die sinds twee jaar weet dat ze Multiple Sclerose (MS) heeft. Dat is zeker gelukt en de teller loopt nog steeds.’
Hoe is het gegaan?
‘Ik startte bij Olympos en reed dan rondjes naar de Berenkuil en De Bilt. Zo kwam ik elk kwartier bij Olympos langs, waar mijn vrienden de route met hekken en lint hadden afgezet. Overdag waren er veel mensen die kwamen kijken en juichen, maar in de nacht was dat niet zo. Van twaalf tot drie uur ‘s nachts fietste er iemand mee, en de uren daarna reden twee vrienden omstebeurt voor me op een scooter, zodat ik minder wind van voren zou hebben. Uiteindelijk ging de nacht best soepel, pas om 7 uur ‘s ochtends kwam de zwaarste breakdown.’
Hoe zag die breakdown eruit?
‘Ik was compleet uitgeput. Doordat je zo lang wakker bent en de hele tijd moet focussen om niet te botsen of vallen, doet je hoofd het niet meer. Veel dingen kan ik me niet herinneren. Iemand heeft me af en toe ingesmeerd, er is eten in mijn hand geduwd, dat soort dingen. Toen ik een kwartiertje stopte voor pasta, kon ik mijn bovenlichaam niet meer optillen om op de fiets te stappen.
Er schieten dan allerlei gedachten door je hoofd. Waar ben ik in godsnaam mee bezig? Waar haal ik het vandaan? Ik werd neerslachtig: ik moest nog zo lang en ik had al pijn. Maar dan stap je toch weer op de fiets en denk je, nu gaat het wel weer. Die benen blijven draaien. Wat onmisbaar was, waren de cafeïnepillen. Die moesten we goed timen.’
Toen kwam je over de streep, met 575 kilometer op de teller.
‘Ja… Ik wist eigenlijk niet wat ik moest doen. Als een wielrenner een race wint dan juicht hij, maar ik dacht niet dat ik dat nog zou kunnen. Er waren zoveel mensen en ik wilde bijna nog een rondje gaan, gewoon omdat ik niet wist wat ik moest. M’n nichtje was er, mensen knuffelden me, mensen huilden, maar zelf weet ik het niet meer goed. Ik ging liggen op de stoel voor een massage en dat was het wel. Maar als ik de beelden terugkijk, krijg ik kippevel, zo vet was het.’
Hoe was je erop gekomen om zo lang te gaan fietsen?
‘Als kind hield ik al van fietsen, en voor fysieke uitdagingen deins ik niet terug. Dit idee speelde al langer in mijn achterhoofd, maar pas anderhalve maand geleden belde ik mijn nichtje Dieke om te vragen of ik deze actie voor haar en het MS-fonds kon doen. Ze was enthousiast, en toen ben ik het een maand terug echt gaan regelen, samen met mijn beste vrienden Koen en Brian. Vanaf toen ging alles heel snel.’
Hoe gaat het nu, twee dagen later, met de spierpijn?
‘De dag na de finish had ik vooral het gevoel alsof ik veel kramp had gehad, en dat dat nog in mijn benen zat. Maar het is met name vermoeidheid. Ik slaap vele uren en probeer langzaam de chaos een plekje te geven. Mijn kamer ligt nog bezaaid met wielerspullen en MS-fondsvlaggen – door dat langzaam op te ruimen kom ik weer een beetje terug op aarde.’
Heb je nog tips voor studenten die ook een inzamelactie willen beginnen?
‘Gebruik je netwerk. Wees niet bang om anderen om hulp te vragen. En kies iets waar je zelf affectie mee hebt. Een doel, maar ook de methode moet iets zijn waar je wat mee kunt. Het doel ging me aan het hart, maar fietsen is ook iets wat ik heel graag doe. Als ik postzegels was gaan verkopen, was ik er al lang op uitgekeken.’
Op de Instagrampagina wottesfietstocht staan filmpjes van de 24 uur racen. Wil je doneren? Dat kan via deze link.
