Huib is docent aan de opleiding Journalistiek.
Aan het eind van het jaar is het een mooi moment om terug te blikken. En wellicht anders dan wat je van mij gewend bent, zet ik niet mijn kritische bril op. In deze column richt ik me op studenten die me positief verrast hebben.
‘Voordat ik feedback ga geven op je artikel wil ik je een compliment geven’, zeg ik tegen haar. Bij de klassikale bespreking van het literaire verhaal zijn slechts drie studenten aanwezig. Eén van hen heeft een weergaloos goed stuk ingestuurd met de titel: ‘De laatste uitruk’. Het gaat over een vrijwillige brandweerman die tijdens zijn werk een hartaanval kreeg en overlijdt.
‘Weet je wat hier zo goed aan is?’
Een blos verschijnt op haar wangen. Ze kijkt mij vragend aan en schud haar hoofd.
Ik kan mijn glimlach nauwelijks onderdrukken. Wat een natuurtalent.
‘Het zijn de korte zinnen waar je heel kernachtig iets beschrijft. Ik wijs naar het scherm en vraag de andere twee studenten mee te lezen:
‘Ritme!’ roept iemand.
Ze stoppen even en luisteren.
Een hartslag. Zwak, maar aanwezig.
Dit heeft ook ritme, zegt een van de studenten. En dat is de kunst van het weglaten, vertel ik. Het is één van de moeilijkste aspecten van het schrijven. Het vormt een mooi bruggetje met de andere twee artikelen waar nog veel informatie geschrapt moet worden.
Andere studenten die me positief verrast hebben: een student die me mailt voor advies over haar documentaire-reis naar Marokko. Aan het eind van het gesprek vraag ik haar hoe ze dit wilt gaan financieren. ‘Ik heb zelf een paar duizend euro opzij gelegd.’ Voor een eerder project had ze al familie en bekenden gevraagd en dit geld ziet ze als investering in haar toekomst als documentairemaker.
Studenten die me na een slechte beoordeling mailen voor een feedbackgesprek, horen ook in dit rijtje. Ze tonen hun leergierigheid en willen het de volgende keer wel halen.
Van die ambitie krijg ik zelf ook energie.
