Henk Penseel was (onder andere) docent aan de HU en blogt sinds 2010 voor de Trajectum-site. Ditmaal: over verboden vruchten, van lagere school tot hbo.
Wie bepaalt nu wat een verboden vrucht is? Volgens Hanna Bervoets in Trouw ‘[is] een verboden vrucht vaak een product van de eigen geest’. En die eigen geest wordt gevormd door je opvoeding, je opleiding en de cultuur waarin je bent grootgebracht.
Ik ben niet grootgebracht met de Bijbel en moest even nakijken hoe dat zat met Adam en Eva en het eten van die appel. Want dat Eva iets had gedaan wat niet mocht, wist ik wel. Maar dat van die appel blijkt door schilders in de 17e eeuw te zijn verzonnen. En wat voor ras zou die appel hebben gehad? Misschien wel een Pink Lady. Maar dan zou het logischer zijn geweest als Adam erin gehapt had. Tot zover de Bijbelse achtergrond.
Je kan naar verboden vruchten kijken, je kan ze aanraken en je kan erover fantaseren. Veel mannen gingen vroeger naar Parisien, een bioscoop in de bocht van de Amsterdamse Nieuwendijk, waar de stoelen nogal vlekkerig waren. Later had je de peepshows en tegenwoordig kan men te kust en te keur z’n behoeften bevredigen op internet. Dat bedoel ik met kijken naar verboden vruchten.
Echt aanraken kan ook, maar in het volgende voorbeeld gebeurde dat heel schuchter. Op mijn lagere school werden op de laatste dag voor de grote vakantie in het gymlokaal vaak lachfilms gedraaid van Stan Laurel en Oliver Hardie. Ik mocht naast Nellie Vis zitten, in mijn ogen het knapste meisje van de klas. Meer kan ik me van haar niet herinneren. Alleen dat we bijna de hele film elkaars pink hebben vastgehouden. Ik denk dat we geen van beiden dorsten loslaten.
De giechelende basisschoolleerling houdt liever zijn oren dicht als er openlijk over seks wordt gesproken. Een hbo-student spitst juist z’n oren en onderzoekt graag waar de grenzen liggen van de verboden vruchten. Wat zit er onder de kleren van die andere adolescent en hoe voelt dat?
Fantaseren over verboden vruchten komt misschien wel het meest voor. Denk alleen maar eens aan het aantal mensen wereldwijd dat op dit moment aan het masturberen is. Hun gedachten hebben vaak iets heimelijks. De uitvoering is zelden in het openbaar.
Maar fantaseren hoeft niet altijd als doel ejaculatie te hebben. Hoeveel docenten, zowel mannelijk als vrouwelijk, hebben zichzelf eens verplaatst in een positie samen met een student(e) op de dansvloer of zelfs vrijend? Dat wordt ontkend, al durft een enkeling te zeggen dat het zomaar in een droom gebeurde, een verboden vrucht van de eigen geest.
