Na twee jaar niet op vakantie te zijn geweest, ben ik moe. De hele corona-periode heb ik constant aangestaan zonder achterover te leunen of optimaal te genieten van het weer en rust. Ik hunker naar liggen op het strand, omringd door de geur van zoutwater en zand om me heen te voelen. Het liefst aan de Middellandse Zee in Marokko.
Ik ben mijn leven lang ieder jaar naar Marokko geweest tot corona. Een groot deel van mijn familie woont in de regio Tanger-Tetouan-Al Hoceima. Tot diep in de bergen van de Rif zijn mijn ooms, tantes, neven en nichten te vinden. Na ze 18 jaar lang ieder jaar te bezoeken, kwam de coronapandemie als een harde klap. Ik heb mijn familie voor het eerst moeten missen. Ondanks dat ik ze maar zes weken per jaar zag, hebben ze een grote impact gehad op wie ik ben en wat ik doe.
Ik ben altijd al een familiemens geweest. Bij mijn familie in Nederland maar ook met mijn familie in Marokko. Door als klein meisje dagen te spenderen met mijn tantes en nichten die geen woord Nederlands spreken of verstaan, kan ik nu vloeiend Darija (Marokkaans Arabisch) en versta ik Tarifit (de Riffijnse variant van het Tamazight, de taal van de inheemse bevolking van Noord-Afrika). Door met hen mijn dagen te spenderen in die korte zes weken, heb ik zo’n liefde en verbintenis ontwikkeld voor en met mijn familie en cultuur die ik meeneem in alles wat ik doe.
Deze zomer zal de maandenlange leegte en het gemis opnieuw gevuld worden met deze liefde. Dagen samen spenderen op het strand met spelletjes, of juist individueel boeken lezen, waarna we uren in de file viben op housemuziek onderweg naar huis. Om ons vervolgens klaar te maken voor de avond. Waar we door de stad slenteren, cafés bezoeken en tot diep in de nacht de schoonheid van Marokko tot ons nemen.
De schoonheid die de Marokkaanse diaspora ziet wanneer ze op vakantie komen naar het land waar ze zich zo verbonden mee voelen, is vaak slechts een illusie.
Zo wijst de situatie en het politieke spel wat Marokko speelt in Spaanse enclave Ceuta weer eens uit. Of de onderdrukking van de Rif, het koloniseren van de Westelijke-Sahara en de hoeveelheid economische en sociale vluchtelingen die dit veroorzaakt.
Als je als Marokkaanse Nederlander naar het gebied trekt nu de grenzen weer open zijn: support je mensen. Koop lokaal en stop je geld zo veel mogelijk in kleine winkeliers. Het Marokkaanse volk kan het geld uit toerisme momenteel goed gebruiken.
