Zaterdagavondnacht, bijna 1 uur. Ik ben voor 1 keer serieus in deze blog. Beloofd: echt maar 1 keer.Vanmiddag kreeg m’n dochtertje (17) een heftige bloeding, vijf dagen na een lullige amandeloperatie. “Een spuitertje”, zei de chirurg; badinerend jargon voor een bloeding van een slagader in je keel. Vast wel troostend geruststellend bedoeld jargon. Mislukt jargon. Dus. Zo’n ziekenauto kan trouwens erg hard!
Levensreddend hard.Tja, en wat betekent werk en de HU dan nog. Helaas werkt bij mij relativerend clichégebruik niet; één van mijn handicaps. De mening dat de HU een olietanker is, dus “de richting verander je niet zo maar even”, deel ik niet. “Spuitertje-” en “olietankeruitlatingen” lijken op elkaar: goed bedoeld misschien, maar allebei niet waar. Beiden onmachtjargon om niet op te hoeven kunnen durven mogen willen pakken wat voor de hand ligt.
De 5,5 waarmee de HU gewaardeerd wordt in de keuzegids doet me echt zeer. Nog geen 1 % van de zeer die ik ervaar bij “een spuitertje”, maar dat maakt het er niet minder erg van. Tja, de HU is een olietanker, dus dat verander je niet zomaar. Onzin natuurlijk, onmachtjargon om niet op te hoeven willen durven kunnen mogen pakken wat voor de hand ligt.Serieus zijn bevalt me niet zo, ’t is dan ook maar voor 1 keer. Zo’n spuitertje en die 5,5 ook, hoop ik.
