Lauren Kooyman (23) studeert Journalistiek aan de HU.
Mijn familie was nergens zo blij mee als toen we eindelijk stopten met surprises. Jarenlang vouwden mijn broer en ik onze ledematen uit over twee kleine blauwe stoeltjes aan bijbehorende tafeltjes – officieel bedoeld voor kinderen van zes. Het hout bleef steevast hangen in de figuurzaag en ik mocht alleen verven met mijn knutselschort strak om mijn middel gebonden. Surprises? Nooit meer, unaniem besloten.
Maar gedichten? Die verplichting heb ik er bij iedereen gewoon doorheen gedrukt.
Op het schoolplein fungeerde ik al als rondlopende spellingscontrole. Het Kofschip had ik zonder twijfel op mijn arm laten tatoeëren als iemand me de naald had aangereikt. Tijdens de eerste weken van de studie Journalistiek ontving ik voor mijn ‘taalterrorisme’ een aantal bijnamen die het daglicht niet hoeven te zien. Uiteraard vragen juist die klasgenoten me nu of ik hun verslagen na wil lezen.
Sinterklaasgedichten zijn zowel mijn persoonlijke hel als hemel. Ik schrijf het liefst vijf kantjes vol anekdotes en draag ze zelf voor – dan weet ik zeker dat de klemtoon in ieder geval goed ligt. Trek ik het lootje van een vriendin met dyslexie? Dan zijn we daar allebei zwaar over in mineur. Zij, omdat mijn lange zinnen een extra moeilijkheidsgraad met zich meebrengen. Ik, omdat ik tijdens haar voorleesbeurt mijn drang tot corrigeren nauwelijks onder bedwang krijg.
Mijn verbeterdrang heeft me genoeg discussies en rollende ogen opgeleverd. Vooral met de docenten die de desbetreffende vakken gaven. Wat ik opmerkelijk blijf vinden, is dat mijn studiegenoten zoveel kansen krijgen om de taaltoets uit het eerste jaar te halen. Alsof er een strippenkaart voor bestaat — en dat de HU dat prima vindt. Deze journalisten voorzien de maatschappij van nieuws, maar weten zelf niet of iets met een d of een t eindigt.
Misschien blader ik deze week nog wat door de stukken van eerstejaars Journalistiek op de SVJ-website. Om te huilen zo slecht. Als ik die ergernissen doorsta, kan geen enkel Sinterklaasgedicht me straks nog van mijn stuk brengen.
