Marilène studeert Journalistiek aan de HU en schrijft columns voor Trajectum
Ik eet regelmatig met mijn beste vriendinnen Maud en Renée. Deels omdat dat natuurlijk gezelliger is, maar voornamelijk omdat zij allebei heel goed (echt heel goed) kunnen koken en ik… absoluut niet. Ze waren daarom ook totaal niet verbaasd toen ik afgelopen weekend voorstelde om weer samen te eten. Echter deze keer had Renée een creatief idee: we maakten drie gangen en zouden lootjes trekken over wie welke gang ging voorbereiden.
Mijn voorkeur ging uit naar het nagerecht. Dan kon ik namelijk gewoon een bak ijs kopen, er een blaadje munt op leggen en klaar.. Maar het zat me uiteraard niet mee: ik trok het hoofdgerecht. Niet alleen ik was daar teleurgesteld over. Volgens mij had Renée direct spijt van haar voorstel en ook Maud zag het helemaal niet meer zitten.
Maar, dacht ik, de lat lag nu zó laag dat ik het bijna niet meer kon verpesten. Ik besloot lasagne te maken, from scratch. Ik haalde de boodschappen en appte een vriend voor wijnadvies. Toen hij niet op tijd antwoordde koos ik gewoon de fles met het mooiste etiket. De wijn bleek niet te zuipen.
Op het recept voor de lasagne stond dat ik over de voorbereidingen ongeveer drie kwartier zou doen, waarna de schotel nog een halfuurtje in de oven moest. Ik begon om zeven uur en we konden uiteindelijk om tien uur aan tafel. Iedereen hangry en ik volledig uitgeblust. Wonderbaarlijk genoeg was het eten perfect gelukt, maar dat was mijn bloed, zweet en tranen niet waard. Meiden, de volgende keer koken jullie maar weer. Ik ruim de vaatwasser wel in.
