Onze columnist Ernst-Jan Hamel is docent Journalistiek en beschrijft iedere veertien dagen wat hem opvalt in zijn werk.
In zijn tweede column: waarom gunnen we studenten niet de vervoering van diepe concentratie? En waarom verbieden niet alle docenten de schermpjes gewoon?
Toen ik zelf nog studeerde, kon ik tijdens de wat minder interessante colleges soms behoorlijk wegdromen. In mijn aantekeningenblok maakte ik fantasieopstellingen. Thierry Henry hangend op links, Jaap Stam centraal achterin. Verder maakte ik graag playlists voor het geval dat ik ooit als dj gevraagd zou worden.
Toch gebeurde het ook regelmatig dat ik helemaal een college ingezogen werd. Ik had een docent vroegmoderne geschiedenis die prachtig kon vertellen over de intriges in Europese koningshuizen. Die koning deed het met de dochter van die, die heeft die vergiftigd. Dat werk. Zijn naam is me even ontschoten, maar als studenten hingen we aan zijn lippen. Op de fiets naar huis dacht ik de hele tijd nog na over zijn college en ik nam me voor om al mijn beschikbare tijd te wijden aan het lezen van boeken. Die extase duurde altijd maar tot de voordeur, want thuis wachtte er altijd wel een huisgenoot die Super Mario Kart op de Nintendo met me wilde spelen.
Ik vertel dit allemaal omdat ik me zorgen maak dat de huidige studenten minder van dit soort momenten van vervoering en diepe concentratie meemaken. Studenten – zelfs studenten die echt geïnteresseerd zijn, ze bestaan! – vinden het vandaag de dag heel normaal om tijdens de lessen ook nog even een mailtje te schrijven en zo nu en dan op Facebook te kijken. Als het pauze is, dan grijpen ze zo snel mogelijk naar hun smartphone. Een les lang gebiologeerd bezig zijn met één onderwerp, lijkt iets van het verleden te zijn.
Uit allerlei onderzoeken blijkt dat dit gedrag – multitasken – slecht is voor de leerprestaties. Studenten die meerdere dingen tegelijk doen tijdens de les, scoren slechter in toetsen en onthouden informatie minder lang.
Ik neem het de studenten van nu echt niet kwalijk dat ze zo aan hun schermpjes verslingerd zijn. Dat is gewoonweg de maatschappij waarin we leven. Deze column is eigenlijk meer gericht op collega-docenten, van wie het merendeel (is mijn ervaring) nauwelijks regels stelt ten opzichte van het gebruik van elektronica in de klas. En dat terwijl het gezien het groeiende bewijs tegen schermpjes in de klas prima verdedigbaar is om studenten te dwingen met pen en papier te werken. Ik heb er zelf goede ervaringen mee.
Dus, beste docenten: waarom sta je die schermpjes eigenlijk nog toe, terwijl je weet dat het slecht voor studenten is?
