Elke week een foto van een opmerkelijk schouwspel aan de HU.
Tussen de krullenbollen door kijken we naar twee vrolijke snuiten. Deze instituutsdirecteuren onthullen met een kleurig doek een duif. Op een heus tuftkleed, welteverstaan. Pourquoi?
De industriële buis, de grijze vloer en de witte muur verraden het al: deze dinsdagochtend bevinden we ons op de tweede verdieping van Padualaan 101.
Waarom een duif? Omdat hij vrijheid betekent. Hij vliegt zo weg, overal heen. En dit groepje koestert het gegeven dat die vrijheid er in Nederland al tachtig jaar is.
‘Bovendien willen we het menselijker, hier in dit laboratoriumgebouw’, vertelt instituutsdirecteur Ronald de Boer van Social Work. ‘Laat maar duidelijk zijn wat men hier studeert. Het moet hier stinken naar wiet en alcohol. Want daar krijgen onze studenten later ook mee te maken, op hun werk’, lacht hij. Er mag nog veel meer hangen en staan, hier in de gangen, wat hem betreft. Kleden, banken, spullen… De architect blijft niet eeuwig de baas.
Ze hadden samen gegeten, getuft (hippe textieltechniek) en gepraat, de dag dat het kleed ontstond. Al met al waren er 125 mensen langsgekomen, twee maanden geleden, om de vrijheid te vieren. Want wat gebeurt er als je met elkaar eet en praat? ‘Dán ontstaat er vrijheid’, zegt Astrid Nienhuis, directeur van het Instituut voor Veiligheid.
Dit tuftkleed hangt op Padualaan 101, bij kamer 2.305 en kwam tot stand door studenten en werknemers van het Instituut voor Veiligheid, de opleiding Social Work, Podium, het Netwerk Diversiteit en Inclusie en het Instituut for People and Business.
