Christian Slagter is de verantwoordelijke van huiscateraar Vitam. Een blik achter de schermen, zijn eigen leven en de tijdelijke keuze voor vega (de bitterbal kan weer…).
‘In januari 2018 was mijn vrouw in verwachting van ons eerste kindje. Ik werkte toen in de horeca en was ‘s avonds en in het weekend altijd weg. Met kinderen leek me dat niks, ik ben een familieman. Ik verliet het Van der Valk hotel en mocht bij Vitam de horeca organiseren voor Hogeschool Utrecht. Ik had geen idee waar ik aan begon, maar het werd een te gek avontuur.
Na een paar weken kwam ik erachter dat ik de klus nooit in mijn eentje zou kunnen klaren. Vanuit een piepkleine ruimte van 24 vierkante meter verzorgen we de catering van alle HU-locaties en hebben we een restaurant op Padualaan 97. Ik heb inmiddels 5 man aan personeel voor de catering en 6 man in het restaurant. Daarnaast helpen er meestal wat uitzendkrachten mee. Veel ervan zijn HU-studenten, dat geeft een leuke dynamiek. Toen ik begon startte Vitam ook als cateraar. Maar er was geen handleiding en niemand kon me vertellen hoe ik het moest doen. Nu, anderhalf jaar later, draait het op rolletjes en daar ben ik best trots op.
Iedere dag tot 12:00 kunnen we bestellingen doorkrijgen voor de volgende dag. Het gaat om lunches, vergaderarrangementen, borrels en maatwerk. De uitdaging aan mijn werk is de onvoorspelbaarheid. Doordat we zo flexibel zijn, weet ik nooit hoe de komende dagen eruit gaan zien. Het kan zomaar gebeuren dat iemand voor morgen ineens 500 broodjes bestelt. Onze ruimte is te klein om ze zelf te maken. We hebben ook geen ruimte voor bestek, servies, glazen, koffieketels en dik papier voor op de tafels. De broodjes bereiden we op een externe locatie en de rest huur ik allemaal in.
Binnen drie weken waren de koekblikken allemaal verdwenen
Medewerkers kunnen natuurlijk niet altijd de eindtijd goed inschatten. Ze moeten die invoeren in het systeem. Dan melden ze bijvoorbeeld dat hun lunch om 15:00 uur afgelopen is. Maar als we dan op die tijd aankomen, zijn ze nog aan het eten. Dan gaat onze planning in de war. We kunnen moeilijk elk kwartier gaan kijken of ze al klaar zijn, terwijl de volgende gasten in dat lokaal ook niet tussen de etensresten willen zitten.
HU-mensen bewegen ook veel. Ze lopen met hun kopje of glaasje gemakkelijk naar een andere gang. Dan moeten wij daarna gaan zoeken naar het servies. Ook raakt er vaak iets zoek. We hadden eens dertig mooie blikken ingevoerd om koekjes in te presenteren. Maar binnen drie weken waren ze allemaal verdwenen. Om die reden werken we nu meestal met wegwerp.
In september 2018 kregen we het verzoek om alleen nog vegetarisch eten te serveren. Ik was daar niet op tegen, maar had liever gewild dat vega een keuze was geworden in plaats van een gebod, als het ware. Maar we schreven een nieuwe menukaart waar ik prima achter stond. Afgelopen januari begon het, cateren zonder vlees. Hoewel het op alle informatiekanalen had gestaan, leek het of niemand op de hoogte was. Ik kreeg verontwaardigde telefoontjes en e-mails. Mensen zeiden tegen me dat ze mijn vega-gedoe achterlijk vonden. Na maanden was dat nog steeds zo, ik moest keer op keer uitleggen dat het mijn idee niet was. Algauw zagen we de concurrent binnenkomen met stapels vlees.
Het was een prima idee, maar in de praktijk werkte het niet goed. De omzet nam een duikvlucht naar beneden. Gelukkig kan ik je vandaag melden dat we weer vlees gaan aanbieden. En het grootste hangijzer waren natuurlijk de bitterballen. Ja, ze komen terug, haha.
Het restaurant op Padualaan 97 is een verborgen pareltje
De HU is een sympathieke opdrachtgever. Mijn contactpersoon, Aukje, denkt mee en begrijpt ons bedrijf. Ik heb van Van der Valk geleerd om op de details te letten. Zorg voor schone tafellakens, leeg de prullenbakjes op tijd, ruim papiertjes op. Ik moest bij Van der Valk zelfs de dames aanspreken op hun panty’s haha. Te zwarte panty’s zijn niet mooi, maar niet alle benen kunnen lichte panty’s hebben. Daarom moest het 19 denier zijn.
Ons restaurant op Padualaan 97 is nu nog een verborgen pareltje. Het is een heerlijk en gezellig restaurantje met vers en biologisch voedsel. Mooi uitzicht, aardig personeel. Het is alleen zo slecht te zien van buiten. Je moet eerst langs die ouderwetse receptie waardoor het lijkt alsof je je moet melden en inschrijven en daarna die trappen naar boven. Maar dat gaat veranderen. Ik hou van de afwisseling in mijn werk. De ene keer loop ik rond met koffiecontainers en het volgende moment houd ik me bezig met de marketing, planning en personeel. We hebben een team dat hier graag werkt. Dat komt ook omdat de mensen waarvoor we het doen over het algemeen gewoon ontzettend relaxed en sympathiek zijn.
Soms gaan dingen wat traag, maar de HU is natuurlijk ook gigantisch. Je kunt niet even bellen, maar moet mailen naar de helpdesk en krijgt dan zo’n nummer. Maar ik ben tevreden hier. Bovendien is het vlakbij mijn huis en kan ik mijn vrouw en zoontje van zeven maanden lekker veel zien. Voorlopig ben ik niet weg.’
