De maandelijkse column van Willem Spork, student Journalistiek. Waarin hij dit keer de studie combineert met de eerste zonnestralen. Lukt dat een beetje?
Samen met mijn huisgenoten zit ik in het Griftpark. We hebben wat kleedjes meegenomen. Achter ons speelt een stel tennis en in het water spelen honden met een bal. Het is een prachtige dag en ik verplaats me naar het eettentje voor een kop koffie. Even is er tijd om nergens aan te denken en alleen maar te genieten van het weer. Want laten we eerlijk zijn, zo vaak komt dat niet voor in Nederland.
We zijn er bijna. Het blok dat je wist dat zou komen is eindelijk hier. Ze zeggen dat de laatste loodjes het zwaarst wegen en in dit geval is dat ook zo, want nu de eerste zonnestralen mijn huid raken weet ik dat er weer eens niks van gaat komen. Dit blok bestaat uit weten dat je een hoop moet doen, maar het niet doen. De zon trekt je te veel naar buiten en het werk blijft binnen op je wachten. Eigenlijk zouden ze het schooljaar iets moeten opschuiven of inkorten, zodat we niet te veel worden afgeleid door de zomer die op de voordeur klopt.
‘Shit! Heeft er iemand een laptop mee? Ik heb een deadline over een uur’, vraagt een huisgenoot op dringende toon. ‘Kan makkelijk hier toch?!’ Ze heeft gelijk. We hoeven niet te kiezen maar als we ons een beetje flexibel opstellen, kunnen we soms best even in het park werken. Met de zon op je kop en een biertje tegen de dorst. Toch? En als je klaar bent, loop even naar je buren toe die op dat andere kleedje liggen en vraag of ze een potje tennis willen spelen. Zo ontmoet je ineens Mike en Jolanda, een prachtig stel van 32, en heb je het nog tot de late uurtje erg gezellig en ook daar kan je een hoop van leren.
We zijn er bijna.
