Onze student-columnist Xander vertelt iedere veertien dagen over wat hij meemaakt en bedenkt. Ditmaal over de bubbel in zijn klas – en wat er gebeurt als die wordt doorbroken.
De laatste les van een hele lange woensdag. Onder de vlag van het vak ‘Humanities’ krijgen we een introductie tot de sociologie. Begrippen als afilliatiebehoefte en sociale identiteit vliegen ons om de oren. En, net als veel sociologische gedachtestromen dat lijken te doen, mondt de les uit in de poel van genderidentiteit.
We krijgen een aantal fragmenten te zien uit een BNN Documentaire over non-binaire mensen; zij die zich niet identificeren als man, maar ook niet als vrouw. Daarna is er ruimte voor reactie… en discussie natuurlijk. De reacties zijn over het algemeen onverschillig of lovend. We zijn hier op de opleiding dan ook een links-progressief bolwerk, toch?
Een jongen die zich hardop afvraagt waarom dit nodig is krijgt, net als vanmorgen op de fiets, flink de wind van voren. Niet tolerant genoeg.
Ho eens even…
Ik vind het fantastisch dat er zoveel mogelijk is. Dat mensen zich daarin thuis voelen. Maar die ruimte voor andersdenkenden is juist daarvoor hard nodig. Die is met pijn en moeite vrijgespeeld, en gaat dus net zo snel de prullenbak weer in? Een soort wegwerpinclusiviteit, lijkt me.
We zijn niet zo goed in het luisteren naar andersdenkenden. We worden er ook steeds minder aan blootgesteld. Door sociale media lijkt het alsof de hele wereld het met ons eens is. Ik dacht toen ik op mijn achttiende voor het eerst ging stemmen oprecht dat heel Nederland voor GroenLinks was.
Maar hebben we die nieuwe maatschappelijke waardes niet juist te danken aan gedachtes en overtuigingen die ooit het tegengeluid waren? Daar is het schap met vleesvervangers in de supermarkt bewijs van. Denk je dat die zomaar uit de lucht is komen vallen?
Het vermijden van bedreigende ideeën maakt de wereld geen betere plek. Het maakt alleen mijn oogkleppen groter, mijn bubbel sterker. Misschien werkt een goed gesprek beter, van mens tot mens.
