Verslaggever Jelle de Ru kijkt elke twee weken achter de muren van een vereniging, gaat een avondje mee uit of drinkt gezellig een drankje op een evenement. Belangrijkste vraag: waar wordt het leukst geborreld in onze Domstad? Deze week: De nieuwjaarsborrel van de Uitagenda.
Sfeer: Werkachtig gezellig
Minpuntje: Levensgevaarlijke nette schoenen zonder profiel op een ijzige ondergrond. Je leert zo’n nieuwe rubriek schrijven met vallen en opstaan.
Jelle voelde zich weer de stagiair
Petje af voor de buschauffeur. Ondanks de sneeuw trotseert hij de wegen om mij en een paar enkele andere verkleumde reizigers naar het centrum te brengen. Hoewel januari al bijna voorbij is, gaan we de maand alsnog afsluiten met een laatste nieuwjaarsborrel. In het kader van beter laat dan nooit.
Vanavond de freelancers-borrel van werk, want behalve voor Trajectum schrijf ik ook een vaste bijdrage voor de Uitagenda. Elke maand schrijf ik over de tofste feestjes en concerten waar je bij moet zijn. Samen met deze nieuwe rubriek kan je zeggen dat ik van mijn hobby mijn werk aan het maken ben.
Het is altijd wel een beetje een dingetje, zo’n borrel waar je niemand kent.
Veel van mijn stukken schrijf ik altijd gewoon thuis vanaf de bank, volgens mij heb ik een jaar geleden voor het laatst voet gezet op de redactie, maar nu krijgen de namen van het colofon ineens een gezicht.
Ook vanavond gaan we niet naar de redactieruimte, want er wordt geborreld bij Champaneria Los Amigos. Behalve dat het fancy klinkt, ben ik ook fashionable late door het winterse weer. Nou ja, beter laat dan nooit, denken we dan maar.
Los Amigos is eind vorig jaar geopend, de horeca-ondernemers van Grand Café De Vrienden kwamen na een reis naar Barcelona op het idee om de Spaanse borrelcultuur mee te nemen naar onze stad. Los Amigos is een gezellig tentje helemaal in Spaanse sferen, prima voor een eerste date, even snel wat drinken met vrienden of zoals nu: een werkborrel dus.
De cava vloeit rijkelijk, de tapas worden achter elkaar geserveerd. Met de Spaanse muziek op de achtergrond is het even of de kou er niet is. Een bebaarde getatoeëerde man heeft testosteron voor drie en door een gesprek over muziek vergeet ik even dat de verhouding twee mannen op negen vrouwen is. De showsteler van de avond is de baby die mee is. Ook fijn, hierdoor ben ik niet de jongste. Omdat ik niemand echt ken, voel ik mij acuut weer de stagiair.
Na een kennismaking van twee uur wordt het laatste glaasje ingeschonken en laten wij Los Amigos weer leeg achter. Het was ook niet echt tapas-weer.
Op de terugweg loop ik nog even snel langs de AH to Go om avondeten te halen. Een oudere grijze man, met een uiterlijk alsof hij jaren en dag de verhalen van de Utrechtse nacht heeft meegemaakt, vraagt of ik hem kan helpen. Ik zeg eerst: ‘Sorry, ik heb geen kleingeld.’ Vervolgens vraagt hij alleen om een stuk fruit. Ik vraag aan hem of hij nog iets anders wil, voor het koelvak staat hij naar de broodjes te turen. Hij vraagt zich af wat de gezondste keus is en kiest een broodje ei met bacon. Ik reken af, hij bedankt mij vriendelijk en gaat zijn eigen weg. Op zoek naar een plek waar het iets minder koud is.
Ik hoef alleen de weg terug te overleven op mijn gladde schoenen zonder profiel, hij de ongenadige vorst van de komende dagen. Eind januari is eigenlijk een prima moment om te alsnog een nieuw goed voornemen te kiezen: een beetje omkijken naar de medemens.
