De maandelijkse column van Willem Spork, student Journalistiek. Ditmaal: kerstmis, surprises en een tentamen.
‘Jullie hebben allemaal mail. Een uitnodiging voor onze jaarlijkse kerstviering. Je weet wel, lootjes trekken’, schrijft mijn huisgenoot in onze Whatsapp-groep. Ergens anders in de (schoon)familie-app zie ik: ‘We vieren kerst dit jaar in Limburg! Zie jullie daar.’ Mijn vriendengroep wilde ook nog ergens kerst vieren, ik moet nog leren voor mijn tentamen en ik ben ook nog zo slim geweest om de komende week mijn autotheorie in te plannen.
Eerst maar even dat lootje trekken, dan weet ik in ieder geval voor wie ik die verdomde surprise (Ja, dat doen wij met Kerst) moet knutselen. Al in groep 3 kwam ik erachter dat knutselen absoluut niet mijn ding is en toch trap ik elk jaar weer in de grote surprise-val.
Ik maak gewoon iets simpels, flans het snel in elkaar en ik koop een setje van die veel te dure zeepjes. Het meisje op mijn lootje is zo’n meisje-meisje, dus daarmee moet ik wel goed zitten. Ik kan ook gewoon iemand betalen om een surprise in elkaar te zetten, niemand die dat doorheeft. Na een aantal pogingen mijn vriendin om te kopen met een hoop geld en een orgaan wat ik niet gebruik, haast ik me toch maar naar de winkel. Als ik het vandaag nog doe, heb ik alle tijd voor mijn tentamen.
De halve surprise staat op tafel als ik even snel een blik werp op mijn telefoon. ‘Jongens, we doen toch geen surprises.’ WAT? DOE IK EEN KEER IETS OP TIJD… ‘WE DOEN NU DIE FUCKING SURPRISES OOK!’, reageer ik subtiel. Daar is niemand het dus mee eens. Teleurgesteld en boos zoek ik mijn boek en stort ik me maar op m’n tentamen. Zal je net zien, gaat dat ding niet door vanwege de sneeuw. En mocht iemand nog een surprise nodig hebben, die van mij staat op Marktplaats.
