Yara (20) studeert Journalistiek aan de HU (en studeert nu in Australië). Ze schrijft columns voor Trajectum.
Ik ben aan het duiken wanneer ik een bloedneus krijg. Op het eerste gezicht is dat geen probleem, want ook op tien meter diepte kun je prima je masker schoonmaken. Tot ik bedenk dat ik in het land ben waar zo ongeveer alles je wil doden. Scènes van Jaws schieten door mijn hoofd. Kunnen haaien wel of geen bloed ruiken?
Zal ik nu uit het water gaan? Een interne discussie volgt, tussen mijn haaienfobie en mijn verstand. Wat uiteindelijk de doorslag geeft, is mijn lege portemonnee. Deze duik was niet goedkoop, dus gevaar voor eigen leven of niet: ik maak hem (met trillende benen) af.
Twijfelen tussen comfort en geld overkomt me steeds vaker. Aan het einde van mijn exchange is de bodem van mijn spaarpot in zicht. Verbazingwekkend hoeveel levensbehoeften onbelangrijk worden wanneer er een prijskaartje aan hangt.
Zo ben ik inmiddels met twee vrienden aan het reizen in een busje. Elke ochtend word ik wakker van de hitte (30 graden). Dan vouw ik mijn bed terug tot een autostoel en vertrekken we. Zonder airco of muziek hobbelen we naar een reeks watervallen (die het allemaal driedubbel waard maken). ‘s Middags besluiten we of we op een betaalde of onbetaalde camping slapen. De doorslag geeft vaak de geur van de inzittenden.
Begrijp me niet verkeerd: ik mag op mijn knietjes elke mogelijke god bedanken voor het feit dat ik hier kan zijn. Maar ondertussen ik ben op het punt dat ik hetzelfde zou doen voor een wc die daadwerkelijk doortrekt. Om nog niet te spreken over het gebrek aan bereik, privacy of een goede nachtrust.
Het ergste vind ik de dieren. Ik poets mijn tanden naast gekko’s, trap bijna op slangen en kook naast enorme spinnen. Nu ook weer die haai. Als er nog meer dodelijke dieren bij dat lijstje komen ga ik dat budgetteren toch herzien…
