Iedere veertien dagen schrijft Journalistiek-studente Youssra Oulad Messaoud een column voor Trajectum. In deze eerste column stelt ze zich voor. En verbaast zich, over haar opleiding en de mensen om haar heen.
Toen ik gevraagd werd om te beginnen als columniste bij Trajectum twijfelde ik. Niet omdat ik niet hou van schrijven, maar omdat ik niet zou weten waarover mijn eerste column zou moeten gaan. Dus dacht ik: ‘Hey, laat mij mezelf even voorstellen: Youssra. Een Marokkaans-Nederlandse Amsterdammer, die journalistiek studeert en de islam praktiseert.
In eerste instantie vond ik het niet vanzelfsprekend om mijn identiteit een rol te laten spelen in mijn stukken, maar ik kies er toch voor. Niet omdat ik dat zo graag wil, maar omdat ik – na het doorlezen van de columns op Trajectum en de gezichten erachter zag – mij genoodzaakt voelde om een nieuwe en andere blik tussen alle witte te proppen.
Ik was mij nooit zo bewust van mijn identiteit. Vrijwel mijn hele jeugd speelde zich af in hartje Amsterdam-Zuid. Ik zat op een vrij diverse protestants-christelijke basisschool en had haast alleen maar witte vriendinnen. Ondertussen woon(de) ik mijn hele leven in Amsterdam-West. Waar ik havo heb gevolgd met slechts een enkeling zonder migratie-achtergrond in de klas. In beide fases van mijn leven voelde ik mij thuis en ervaarde geen onbegrip of uitsluiting.
Tot ik begon aan de School voor Journalistiek. Ik koos specifiek voor de HU omdat deze zich bevindt in de Randstad. Omdat ik de ‘strategie’ van opgroeien in twee verschillende werelden en niet in een bubbel terechtkomen, wilde voortzetten tijdens mijn studententijd.
Samen met vier andere meiden met verschillende culturele achtergronden waren wij de enige in de klas die niet wit waren. Al snel merkten wij meningsverschillen, morele botsingen en onbegrip tussen ons en witte medestudenten. Dit was voor sommigen voldoende reden om te stoppen met de opleiding en op een andere manier de journalistiek in te rollen. Naarmate het jaar vorderde, kwam ik in aanraking met mensen uit andere klassen met een andere culturele achtergrond. Ook zij liepen tegen hetzelfde onbegrip aan.
Waarom ik toch doorga? Omdat wij, samen met de schaarse hoeveelheid anderen met een soortgelijke achtergrond als de mijne, verschil willen maken binnen de opleiding en daarbuiten. Ik gun niemand, met een andere seksuele geaardheid, culturele achtergrond, huidskleur etc. een gevoel van eenzaamheid en onbegrip.
So let’s get started…
