Iedere maand schrijft Journalistiek-studente Nina Juffermans een column voor Trajectum online. Deze maand: haar laatste uren. Of niet.
Even een korte terugblik. Ik kwam ongeveer vijf jaar geleden op de School voor Journalistiek. Ging allemaal wel lekker. Toen deed ik na een tijdje een poging tot afstuderen. Dat mislukte. Ik ging een hele zomer moed verzamelen en begon afgelopen september aan poging twee.
Zo, dat was nog eens een korte terugblik. Precies, want er is geen tijd voor lange terugblikken. Vandaag is een belangrijkere dag. Over precies drie uur hoor ik in een gesprek of ik ben geslaagd of gezakt. Nu lig ik nog in bed angstig naar de klok op mijn mobiel te kijken. Bij elke minuut die verstrijkt, word ik banger. Wat zou ik deze dag graag overslaan. Gewoon in bed blijven liggen. Ze sturen maar een sms ofzo. ‘Hoi Nina. Geslaagd! Joepie!’ Dat zou leuk zijn.
Heb je wel eens zo’n hondje gezien waarvan je eerst denkt: ‘huh, is dat een knaagdier?’ Maar dat het dan gewoon een heel klein en dun hondje is. Ze trillen vaak ook en kijken heel bang. Vandaag voel ik me precies zo’n hondje. Eigenlijk wil ik de hele dag liggen terwijl iemand mijn hoofd aait en zegt dat het goed komt.
Ik durf nergens op te hopen dus probeer ik maar zo min mogelijk te denken. Nog precies 2,5 uur, dan weet ik het. Misschien is dit mijn laatste column, misschien ook niet. Jullie merken het in de volgende column wel, denk ik.
Zo, dat is me nog eens een cliffhanger. Spannend.
