Jester (25) studeert Journalistiek aan de HU. Hij schrijft columns voor Trajectum.
Het is eindelijk zover: ook ík ben weer een stap verder in mijn opleiding. Het is tijd voor mijn ‘praktijksemester’, zoals dat dan heet.
Zoals altijd wanneer ik iets voor school moet doen, ben ik natuurlijk te laat begonnen met het invullen van OnStage. Voor wie nog geen stageloopt: dat is het volgende level in de reeks van HU-platforms die je leven nog ingewikkelder maken. Echt genieten dus.
Mijn stage zelf had ik gelukkig redelijk snel geregeld, en het voelde bevrijdend om eindelijk alle vaardigheden die ik had geleerd in de praktijk te kunnen toepassen. (Zonder dat er een reflectieverslag van 30 pagina’s aan vastzit, waar je vervolgens een 6 voor krijgt met de opmerking dat de productie goed was, maar dat het verslag beoordeeld wordt op basis van een eentonige lijst van ‘goed’, ‘voldoende’, of ‘onvoldoende’. Waarbij twee ‘onvoldoendes’ betekent dat je het hele vak opnieuw mag doen.)
Het is dus prettig om eindelijk echt bezig te zijn met het vak dat ik wil doen. Waar niemand je voor waarschuwt (of misschien wel, maar ik luisterde niet) is het feit dat het studentenleven dat je gewend bent, heel anders is dan het leven als stagiair. Zo moet ik nu elke ochtend vroeg de trein pakken, wat ik niet meer gewend ben met al mijn colleges die pas om 12:00 beginnen. Uitslapen was toen heel normaal.
Een ander verschil: vóór mijn stage was er altijd tijd om te borrelen, want de enige die last had van mijn slaaptekort of brakke kop was ikzelf. Nu heb ik echter verantwoordelijkheid tegenover mijn collega’s om in een acceptabele staat op kantoor aan te komen.
Maar het allergrootste verschil voor mij zijn de gespreksonderwerpen. Waar ik tijdens mijn studie of met vrienden praat over feesten, shotjes en wie met wie heeft gezoend, gaan de gesprekken op stage over huizen kopen en kinderen krijgen. Een pijnlijke waarheid dat het burgerlijke leven ook voor mij steeds dichterbij komt…
