Iedereen tegenwoordig mist veel. Er is gewoon een steeds groter wordend aanbod. Van alles. Je weet niet wat je moet kiezen. We hebben het dan wel over dat deel van de wereld waar armoedzaaiers in de minderheid zijn en de mobiele telefoonbezitters met een gevulde maag de overhand hebben. Die laatste groep is bang iets te missen. Want daarvoor hebben ze hun informatie spugend mobieltje.
Je wil weten wat er met je vrienden en familie gebeurt. Ook al zijn ze niet in je nabijheid, je wil op de hoogte zijn. Je wil niet buitengesloten worden, niet thuis, op straat, op je werk of op school. Dat is al als kind, als puber, adolescent en als volwassene.
De mens is een kuddedier. Niet voor niets is je ergens thuisvoelen belangrijk. Daar doe je moeite voor. En je wil op de hoogte zijn en gehouden worden. Maar dan voornamelijk wat er allemaal dichtbij je afspeelt. Dat kost al zoveel tijd en energie dat alles wat iets verder plaatsvindt, over de grens bijvoorbeeld, tot een steeds kleinere groep doordringt. Docenten moeten studenten leren hoe ze moeten kiezen en dat het missen van heel veel onbenullig nieuws niet erg, zelfs goed is.
