Cake en zoete drankjes. Daarachter medewerkers en een enkele student die Keti Koti een warm hart toedragen.
Slanke groen-grijze stoeltjes op het laminaat en grote planten in zwarte pot: dit is het instituutsplein van Padualaan 97. Deze dinsdagochtend is het Keti Koti aan de HU, de dag waarop we de afschaffing van de slavernij in Suriname en de Nederlandse Antillen vieren.
De Punch d’Leon wordt langzaam lauw. Buiten is het 31 graden, maar dat is dit Surinaamse drankje wel gewend. Ernaast liggen kettingen waarmee de tot slaaf gemaakten geboeid werden. En meer afgrijselijke attributen die het verleden naar hier halen.
Verderop ziet diversity officer Elena Valbusa hoe dienstdirecteur Renée Filius, met naast haar twee gebarentolken, haar waardering uitspreekt voor deze bijeenkomst. Na haar komt Melly Soiso, die als onderzoeker en ervaringsdeskundige als geen ander weet wat racisme is, en in stand houdt.
Soiso vertelt over de hardnekkigheid van uitsluiting. Het gevoel van moegestreden zijn. En dan spreken de aanwezigen, over het ongemak van praten over racisme. Want je voelt je als snel een slecht persoon. En: wat te doen tegen die groeiende afkeer van woke?
De oplossing vinden ze niet meteen. Gelukkig zijn er boeken, films en documentaires. En bijeenkomsten als dit, met mensen die iets willen veranderen. Vorig jaar waren het er twintig, vandaag dertig.
Keti Koti werd georganiseerd door het Netwerk Diversiteit & Inclusie.
