Lauren Kooyman doet Journalistiek aan de HU.
Vroeger deed ik er alles aan om goudbruin te worden, claimde ik de hoofdrol in de voorstelling van de kidsclub en dook ik met salto’s het zwembad in. Nu lig ik op een handdoek naast duttende vriendinnen, terwijl ik in m’n hoofd to-dolijstjes afwerk. Beschikbaarheid voor werk doorgeven. Insta-story voor de roeivereniging. Oh ja, oma is bijna jarig.
Zelfs met zonnebril op en voeten in het zand, blijft mijn hoofd aan. En ik geef m’n telefoon en achtervolgende agenda de schuld. Er is altijd nog een taakje dat afgevinkt moet worden.
Op m’n vijftiende ging ik drie weken zonder telefoon op vakantie. Een vriendin hield mijn Snapchat-streak in leven. 100 dagen chatten met de jongen van wiskunde – dat laat je toch niet zomaar los? Bij terugkomst bleek ik ‘vreemde uitspraken’ te hebben gedaan die vakantie. Ook mijn streak was weg. Maar heel ontspannen kwam ik terug.
Gestrest als ik ben, ga ik mezelf komende vakantie opnieuw tot rust dwingen, zodra het vliegtuig landt. Meldingen uit, ‘Niet storen’ aan. Na het inchecken verhuist mijn telefoon naar de hotelkluis. Nog een tip: niet opladen versnelt het afkickproces aanzienlijk.
Vakantie ‘Zon, zee en zelfdiscipline.’ In mijn strandtas: een analoge camera, mijn sudoku’s en een boek – met zo’n chique recensiequote op de kaft – dat al een jaar stof vangt op mijn plank.
In volle overtuiging zal ik ‘Hola!’ roepen tegen de ober en een kan Sangria bestellen. Met handen- en voetenwerk waarschijnlijk, want Google Translate ligt dan achter slot en grendel.
Tijdens het potje Keer op Keer zal ik fronzen als mijn medespeler een appje beantwoordt. Mijn schermtijd – tijdens corona zelfs zo’n 16 uur per dag – zal naar een historisch dieptepunt zakken. Tussen de hoofdstukken van mijn boek door zal ik mijn vriendinnen opnieuw leren kennen. En offline zal ik beter blijken te luisteren. Heus waar.
