Ex-minister van onderwijs, Ronald Plasterk, fotografeerde iedereen met wie hij een afspraak in zijn kantoor maakte. Een simpele foto. Op televisie heb ik hem een keer voor een muur of raam zien staan die helemaal vol hing met die fotootjes. Het is een vorm van kunst. Een jaar lang elke keer in de spiegel van de wc kijken wat je gepoept hebt en dit op de gevoelige plaat vastleggen. Geen appetijtelijk gezicht, maar het gaat om de repetitie.
Journalist Max Pam schreef onlangs in Het Parool, dat hij elke week naar het Amsterdamse Centraal Station ging om zes pasfoto’s te laten maken in zo’n hokje met een gordijntje ervoor. Hij trok steeds gekke gezichten, maar kon het toch niet maanden volhouden. Dan zou het kunst kunnen worden.
Begin mei zijn mijn eerste blogs gebundeld in boekje met als voorkant mijn gezicht dat is samengesteld uit allemaal foto’s van FEM-collega’s. Zoiets is nu makkelijk via het programma Mosaic. Twintig jaar geleden verzamelde ik snippers van vakantiefoto’s die ik ‘op maat’ knipte. De snippers zaten in enveloppen om ooit collages (kunst) van te maken. Ze kwamen uiteindelijk in de vuilnisbak terecht.
