Column van Remko van Broekhoven, docent journalistiek. Deze column staat ook in de papieren uitgave.
Er was eens een school. Of school… een schooltje. Driehonderd studenten, een docent of dertig. Bijna alle docenten kenden alle studenten, en omgekeerd. Een ex-docent maakte de roosters, en dat ging eigenlijk altijd goed. Ook als iemand een les inlaste over het nieuws van diezelfde dag, wat vrij vaak gebeurde, want elke dag bracht nieuws. De feesten van het schooltje waren legendarisch. Ze duurden tot diep in de nacht, wanneer de directeur met studenten danste en de conciërge (deze school had een conciërge) op tafel klom en Frank Sinatra imiteerde. En er werd een hoop geleerd. Over het vak, het leven en heel veel andere dingen die geen cent kostten en nog minder winst opleverden. Ja, het was een fijne school, dat schooltje.
En toen werd de school een fabriek. Of fabriek… een hogeschool. Zo één met een logo waar een reclamebureau lang en diep over had nagedacht, en toen nog lang en diep van snuiven – pardon: leven – kon. Ineens waren er achthonderd studenten, liepen er meer roosteraars dan vakdocenten en hadden die docenten flexplekken. De directeur danste niet meer met studenten, maar misschien was dát wel beter zo. Veel docenten voelden nog slechts een flinterdunne klik met de school, stootten elkaar net iets te vaak aan met een ‘Hoelang moet jij nog?’. Veel studenten gingen er zo snel mogelijk vandoor met zoveel mogelijk 5,5-jes.
Maar het gekke was: er werd nog steeds een hoop geleerd. Elk jaar opnieuw wandelden weetgierige eerstejaars het gebouw binnen, en als die anderen – die van de 5,5-jes – lang en breed thuis zaten, werkten zij nog even door om daarna een pilsje te pakken in het schoolcafé, want ook dat was er nog. De gedreven docenten bleven gedreven, dankzij deze studenten. En de conciërge – die nu facilitair medewerker heette – liep met een grote glimlach rond en deed wat hij altijd al deed. Op die imitatie van Sinatra na. De school, dat is namelijk niet de fabriek of het filiaal, dat zijn de mensen in dit gebouw dat zich net weer voor zoveel eerstejaars geopend heeft. En ze leerden nog lang en gelukkig.
