Trajectum-eindredacteur Marc Janssen doet de komende maand verslag van zijn deelname aan het Low Car Diet. Vandaag deel 2: waar ligt mijn commitment?
Waarom doe je eigenlijk mee met dat low car diet, vraagt een collega nadat ze mijn blog van vorige week had gelezen. Terwijl ik dacht zo duidelijk te zijn geweest. Het ging toch om minder co2-uitstoot en het goede voorbeeld geven? Om het uitproberen van nieuwe mogelijkheden? En ook een beetje om het winnen van wedstrijdjes. Redenen genoeg, toch?
Maar ik snapte mijn collega wel. Op dag 1 van het Low Car Diet kwam ik 'toch maar' vanuit Arnhem met de auto. Op mijn Eerste Treindag kreeg ik na 50 meter een lekke band, belandde in een stinkbus en ploeterde door de ijskoude wind op een ov-fietsje naar De Uithof. 'Lekker fris', bleef ik optimistisch. Om op mijn tweede Treindag naast de ov-fiets te grijpen (allemaal weg wegens stakende bussen in de ochtend.) En dus zat ik noodgedwongen in de overvolle lijn 12. Een keiharde cursus hoe-blijf-ik-zen.
Dus tja, waarom toch? Sander Hermsen, onderzoeker aan het HU-lectoraat crossmediale communicatie, deed vorig jaar ook mee aan het Low Car Diet en beschreef de actie vanuit zijn onderzoeksveld. Een interessant verhaal over het doorbreken van de cue-respons-keten, het verleiden tot een implementatie-intentie en social-commitment. Kinkt ingewikkeld, maar ik herken het allemaal.
Want hoe eenvoudig is het gewoontegedrag om ’s morgens bij een regenbui naar de autosleutels te grijpen. En hoe verleidelijk was het om na die lekke band 50 meter terug te lopen en alsnog de auto te pakken? Lekker aanschuiven in de dagelijkse file bij Waterberg in plaats van die overvolle rotbus? Toch doe ik het niet. Ik heb nu eenmaal een concrete intentie uitgesproken (‘minder met de auto’) en als ik me er niet aan houd, voelt het lullig tegenover andere deelnemers (mijn social commitment!). Dus laad ik toch weer mijn ov-chipkaart op en laat mijn autosleutels thuis liggen. De cue-respons-keten doorbroken.
Maar tussen wetenschap en werkelijkheid staan praktische bezwaren. Want met bus en trein is de combinatie van op tijd vergaderen, kinderen naar school brengen én bijtijds naar voetbaltraining vrijwel onmogelijk. Laat ik het zo zeggen: mijn commitment aan thuis en werk gaat boven mijn commitment aan een tijdelijk dieet. En het goede nieuws: het Low Car Diet biedt ook dan hulp. Vandaag probeer ik de e-car van de HU. Nu nog kijken hoe ik zo’n ding thuis oplaad.
Wordt vervolgd…
