Een voormalige decaan van Tilburg University zou via familiebedrijven geld verduisterd hebben, onthulde radioprogramma Argos dit weekend. De universiteit deed vorig jaar al aangifte.
Voor de begeleiding van promovendi nam hoogleraar sociale wetenschappen Arie de Ruijter, tot 2015 decaan van de faculteit Humanities, onder meer een schoonheidssalon in de arm. Daar zou hij enkele malen dertigduizend euro aan hebben betaald.
Schoonheidssalon
De schoonheidssalon is eigendom van de dochter van zijn zus. Ook met een ander ingehuurd bedrijf had De Ruiter familiebanden. In totaal zou hij naar deze bedrijven meer dan een miljoen euro hebben overgemaakt.
Bestuursvoorzitter Koen Becking ontkent noch bevestigt het nieuws, maar zegt dat er uitvoerig onderzoek is gedaan. Er zijn inderdaad vermoedens van verduistering en valsheid in geschrifte.
In april 2016 heeft het bestuur aangifte gedaan. ‘Het gaat om belastinggeld en het is naar en vervelend als het zo is, en daar baal ik ontzettend van’, aldus Becking in de uitzending van Argos, een radioprogramma dat zich specialiseert in onderzoeksjournalistiek.
De Ruiter zelf ontkent alles. ‘Er is helemaal niets fout mee, die werkzaamheden zijn keurig verricht, allemaal conform procedures’, zegt hij in de uitzending. De ondersteuning van de promovendi had hij in overleg met de universiteit inderdaad deels uitbesteed. Daarbij ging het om ‘nader onderzoek naar databronnen et cetera’.
‘Flauwekul’
Werd de begeleiding inderdaad gedaan door een schoonheidssalon? ‘Dat is allemaal flauwekul’, zegt hij. De eigenaar is inderdaad schoonheidsspecialiste, maar zij kan gewoon mensen inhuren die zulke begeleiding kunnen bieden.
Het roept de vraag op naar de kwaliteit van de betrokken proefschriften. Daar is ook onderzoek naar gedaan, zegt bestuursvoorzitter Becking. Die rapportage is nog niet openbaar, maar met de kwaliteit zou niets mis zijn.
In een afscheidsinterview met het Tilburgse universiteitsblad Univers zei De Ruiter over zijn tijd als decaan: ‘Je moet nu eenmaal wendbaar zijn als bestuurder. Een promovendus heeft mij weleens de man met duizend gezichten genoemd. Dat is natuurlijk een dubieuze titel. Je kunt aan de ene kant zeggen: hij is heel flexibel. En aan de andere kant kun je zeggen: hij mist een eigen identiteit. Dat zijn interessante vragen. Bestuurder zijn biedt je wat dat betreft de gelegenheid om jezelf opnieuw te overdenken. De duistere kanten van je eigen persoonlijkheid onder de loep te nemen. Want het is moeilijk om als bestuurder altijd een rechte lijn te lopen.’
