Na een periode van vier weken Spaanse les, is het tijd stage te lopen in het weeshuis. Omdat het hier niet echt gebruikelijk is om alleen een onderzoek te doen, loop ik ook stage om zo bekend te raken met de medwerkers en kinderen.
Ik sta elke dag om 7.00 uur op en loop vanaf mijn gastgezin naar het weeshuis. Toen ik de eerste keer binnenkwam, kwamen de kinderen al met open armen op me afgerend. Ze stelden honderden vragen en vroegen allemaal tegelijk om aandacht. Ze zijn heel erg aanhankelijk en knuffelig. Erg leuk. Maar vijf kinderen onder, boven, links en rechts van me, is toch echt wel mijn limiet!
Er zijn ongeveer 86 kinderen in het weeshuis. Deze week zijn er twee bijgekomen en vier kwijtgeraakt. Op mijn eerste dag gingen we met een groep van 24 kinderen naar een speelveldje. We gingen met twintig kinderen terug. De laatste vier zijn nog steeds niet gevonden, maar niemand trekt zich daar echt iets van aan, zo raar!
Mijn stage bestaat uit het geven van huiswerkbegeleiding. Bij veel activiteiten, onder ander school, worden de jongens en meisjes gescheiden. Daarom gaan in de morgen de meisjes naar school en krijgen de jongens binnen het weeshuis huiswerkbegeleiding. In de middag is het omgedraaid. Het nadeel van de huiswerkbegeleiding is dat de kinderen zelden huiswerk op krijgen. De leraressen geven de kinderen wel boekjes mee waaruit ze letters kunnen overschrijven. Daar leren ze natuurlijk weinig van terwijl de kinderen erg leergierig zijn. Meestal probeer ik de oudere kinderen zover te krijgen om de jongeren te helpen. Dat bevordert gelijk de samenwerking. Rond 11.00 uur hebben de kinderen pauze en daarna gaan de meesten niet meer terug naar de klas, maar buiten spelen.
Nadat de kinderen zich hebben kunnen uitleven op het buitenpleintje, geef ik een paar kinderen Engelse les. Omdat dit allemaal wel heel erg interessant is, komen er vaak vanzelf een heleboel kinderen bij zitten en wordt het steeds gezelliger. De volgende dag word ik altijd enthousiast begroet door de kinderen die alle woordjes die ze de dag daarvoor geleerd hebben allemaal door elkaar roepen.
Na de Engelse les ga ik zelf naar huis om te lunchen, zodat ik weer wat energie heb om aan mijn onderzoek te werken. Meestal ga ik om de dag naar een andere instelling of een gezin. Dan interview ik mensen voor mijn onderzoek over hoe het pedagogisch klimaat verbeterd kan worden. De andere dag besteed ik aan het verwerken van de gegevens en het zoeken van informatie op internet. Vaak lekker in de zon of in een cafeetje.
In de weekenden zijn er activiteiten voor de kinderen, zoals kerkbezoek en scouting. Ook is er om het weekend voorlichting over onderwerpen als seks en hygiene. Daarnaast komen er vaak mensen van buitenaf op bezoek, bijvoorbeeld leden van de Rotary Club, die dan hulpgoederen voor de kinderen mee nemen.
Al met al heb ik het hier erg naar mijn zin. Er zijn wel wat vreemde gebruiken. Iedereen begint bijvoorbeeld met eten op het moment dat het hem of haar uitkomt, en als ze klaar zijn lopen ze weer weg van tafel. Dus gezellig als gezin samen aan tafel eten komt niet echt veel voor hier. De schoonmaaktster in mijn gastgezin, die elke dag komt maar het huis maar niet goed schoon krijgt, eet apart van de familie in de keuken. En ze blijven me maar tortilla’s voeren! Een van de eerste vragen in de morgen is of ik tortilla’s bij mijn ontbijt wil. De twee andere maaltijden rond 14.00 en 20.00 zijn beide warm, en bevatten wederom tortilla’s en jawel, zwarte bonen! Ze eten ook alles met zout of suiker. En op verjaardagen, steken ze ‘ s morgens om een uur of vijf knalvuurwerk af. En ook vreemd: De kinderen van het weeshuis worden gemiddeld drie uur opgesloten op een binnenveldje van beton als het personeel de wekelijkse vergadering heeft. Van klein tot groot loopt elkaar dan te vervelen in de brandende zon, zonder water, speelgoed of de mogelijkheid om naar de w.c. te gaan.
Mensen vragen tenslotte regelmatig aan mij waar mijn kinderen zijn Ik weet dat ik voor de begrippen van hier de leeftijd heb om minstens vier kinderen te hebben, maar nog even geen kids voor mij.
Saludos uit Guatemala.
Joanneke Matser
