De maandelijkse column van Willem Spork, student Journalistiek. Ditmaal: Noodles!
‘Ik heb dertig pakken instant noodles gehaald. Zo kom ik de maand wel door!’, zegt mijn huisgenoot trots.
‘Gast, je hebt vijf dagen geleden je studiefinanciering gehad. Hoe heb je dat gedaan?’, vraag ik.
‘Nou, dat kan ik je vertellen: het collegegeld werd deze maand dubbel afgeschreven, ik betaal Spotify, Netflix, RTLXL, een telefoonabonnement, zorgverzekering…’
Ik kijk hem geschrokken aan. Een maand leven van fabrieksslierten en water, ik moet er niet aan denken. Nu mag ik volgens mijn huisgenoten niet zeuren, want mijn vriendin heeft een vaste baan en betaalt een hoop van onze kosten. Hierdoor kunnen we riant leven. Taxietje hier, hotelletje daar, regelmatig op een citytrip en we eten meer buiten de deur dan dat ik de keuken heb gezien dit jaar.
Een maand lang leven op droge, smaakloze en bijzonder smerige slierten. Ieder zijn ding natuurlijk, maar ik eet liever wat groente en een stuk vlees. Ik denk dat ik nog liever mijn organen verkoop dan dat ik een maand lang mezelf vergiftig met die in plastic getrapte sliertjes. Er zijn mensen die van minder moeten leven en gevarieerder eten.
Ik vraag me nog steeds af, ondanks al die rekeningen, hoe je aan het begin van de week al zo blut kan zijn. ‘Ja nou, maandag hadden we een borrel’, zegt hij lachend, ‘dinsdag ging m’n fiets stuk, woensdag reed ik de auto van mijn oma in de prak, donderdag had ik heel dringend een nieuwe Playstation nodig en vrijdag moesten we naar een festival, dus ja…’
Tevreden plaatst hij twee grote kommen noodles op tafel. ‘Zo, het eten is klaar.’ We slurpen de fabrieksslierten naar binnen en spelen een potje FIFA. Die dringende Playstation was de noodles meer dan waard.
