Trajecta was de zichtbare uiting van de fusiegolf. De prematuur kwam goed door de kwetsbare periode heen en het eerste nummer lag in september 1987 in de bakken. Het blad was de spreekbuis van scholen, instituten, college van bestuur en centraal bureau. Want ‘in de krant moest de botsing naar buiten komen, want pas daar begint het verhaal van de school te leven’, aldus het hoofdredactioneel commentaar.
De redactie zat samen met college van bestuur en bestuursdiensten op de Kaap Hoorndreef in Overvecht. Ver van alle onderwijsinstituten van de hogeschool Midden Nederland.
De driewekelijks verschijnende krant in een oplage van 10.000 bracht veel nieuws over onderwijs en politiek. Naast de fusiedwang zorgden de overige plannen van Deetman voor veel onrust. Zo moesten contacturen van docenten omlaag en kwam het eerste hoger onderwijs en onderzoeksplan (HOOP) door de Kamer.
Leuke tijden voor de redactie van Trajecta. Studenten en docenten roerden zich flink op de hogeschool. Onder het motto ‘de beuk d’r in’ werd actie gevoerd tegen verlaging van contacturen. Ook directies ondersteunden de acties.
Op 8 december 1994 verscheen het laatste nummer van Trajecta. Niet iets om treurig over te zijn, aldus de redactie, want in januari zou een geheel nieuwe schoolkrant verschijnen, met de naam Trajectum. Die naamswijziging achtte het college van bestuur, uitgever van de krant, gepast omdat Hogeschool Midden Nederland per 1 januari 1995 verder ging als Hogeschool van Utrecht.
Toenmalig collegevoorzitter Henk de Greef typeerde de HMN-cultuur in termen als ‘riskante openheid’ en zag dat uitgedrukt in het bestaan van de hogeschoolkrant. ‘In onderhandelingen over de nieuwe fusie heb ik Trajecta nogal eens moeten verdedigen. Ik heb steeds gezegd: de openheid van dat blad hoort bij de hogeschool. Ik zou het absoluut niet willen missen, hoeveel ruzie ik soms ook maak.’
Vrouwenemancipatie, medezeggenschap, fusies, de vraag of elke docent een eigen computer moest hebben (die daar vervolgens nauwelijks belangstelling voor had), waren onderwerpen waarover veelvuldig in Trajectum werd geschreven. Mini-advertenties werden door Blijf-van-mijn-lijf en vrouwenwerkgroep Piep-Inn geplaatst.
Vanaf de 2000 zie je een langzame verschuiving van krant naar magazine. De meeste bladen hebben met de komst van het internet, het nieuws naar hun website verplaatst. Ook inhoudelijk is er het nodige veranderd. Lange lappen tekst behoren tot het verleden. De lezer van nu wil graag hapklare brokken en lekker veel plaatjes. De nieuwe generatie journalisten die op de School voor Journalistiek studeert, houdt over het algemeen niet van nieuws jagen, maar wil features maken. Je kunt ze ook met een fototoestel of filmcamera op pad sturen, want ze zijn van meerdere markten thuis. Nieuwstijgers op redacties zijn een soort fossielen geworden.
Ook Trajectum doet volop mee aan vernieuwing en verandering. De redactie heeft mensen in dienst die kunnen schrijven, filmen, monteren, vormgeven en fotograferen. Dat geeft een enorme dynamiek op de redactie. Het credo ‘wij willen alles doen en leren’ kost veel energie, maar levert ook net zoveel op. Wat mij betreft nog heel lang.
Janny Ruardy, hoofdredacteur Trajectum
